Tímarit Máls og menningar - 01.12.2000, Side 97

Þau gengu tvö eítir gangstéttinni
og héldust í hendur móti rísandi sól.
SKUGGAR OKKAR
Á móti rísandi sól
og þótti sinn veg hvoru.
Nú ganga þau sinn veginn hvort
og haldast í hendur.
Haldast í hendur
yfir heiðan morgun.
Þrotlaust hringferli tímans og þarmeð jarðarinnar er ekkert æðruefni, öðru
nær, enda er það forsenda lífs. Prósaljóðið „Tilbrigði við langa festi“ (1987)
er hógvær en einörð lofgjörð um jörðina og lífið. Jörðin er einskonar heilla-
dís á sleitulausri ferð. Koma hennar er því aðeins fagnaðarefni að hún sé far-
in, dvöl hennar og áffamhald eru eitt. Slæður hennar eru heimshöfin sjö og
ferill hennar hin langa festi:
Haltu áfram dís sem kemur ekki nema þú sért farin, sem
verður ekki nema þú haldir áffam. Haltu áfram í slæðunum þínum sjö.
En í lífi mannsins er ekkert öruggt stundinni lengur, allt er ævinlega breyting-
um háð. Við sjálf erum sífellt að breytast; tilverustaður okkar er á eilífr i hreyf-
ingu og einnig hann heftir sinn skugga. Maðurinn er háður stað og stund.
Hann er margslungin vera og ekki auðvelt að henda reiður á henni. Hann er
nútíð og fortíð í senn - eða öllu heldur: hann er bústaður margra tíma, margra
skugga. Á þetta er bent í ljóðum Stefáns Harðar og einna eftirminnilegast í
ljóðinu „Staðleysa“ (1987), en þessu hnitmiðaða ljóði lýkur með skarpri skil-
greiningu á því lífsviðhorfi sem ívitnuð ljóð hér að framan lýsa:
Þegar staður þinn kemur
út úr skugga sínum
geristu annað en þú ert
og þegar staður þinn hverfist
inn í skugga sinn
geristu annað en þú varst
hvað sem þú ert -
og hvar sem þú ert ertu margt
TMM 2000:4
malogmenning.is
95