Tímarit Máls og menningar - 01.12.2000, Qupperneq 117

Ethan Coen
Með eld í æðum
Hann var að reyna að bíta af mér eyrað.
Kjálkar hans læstust um eyrað og andardrátturinn var heitur og
rakur. Hann urraði og vældi einsog hundur á ruslahaugi með bein frá í
gærkvöldi.
„Jæja,“ sagði ég, „engar stelpureglur.“
Ég dúndraði hnénu upp í nárann á honum. Fast. Hann hrökk aftur
en hélt kjálkatakinu. Höfuðið á mér fór niður með höfði hans. Ég kýldi
hann með hægri nógu fast til að kjálkarnir skullu saman og höfuðið
kastaðist aftur, þó að höggið væri af stuttu færi. Það voru tæknileg
mistök. Eyrað á mér fór af í heilu lagi.
Fjandinn hafi það.
Hann hökti aftur á bak, með hendurnar fyrir aftan sig, og reyndi að
ná taki á einhverju. Ég sparkaði eins fast og ég gat í hnéskelina á hon-
um. Hann dansaði og dinglaði eins og strengjabrúða þegar leikstjórn-
andinn fær heilablóðfall. Hann tók ekki eins vel á móti barsmíðunum
núna. En hann væri vís til að ráðast á mig tvíefldur ef ég gæfí honum
minnsta svigrúm til þess.
Með lipurri hreyfmgu stakk ég höndunum í vasana. Vinstri höndin
kom upp með vasaklút. Sú hægri hélt á 45 kalíbera Webley-skamm-
byssu. Þú getur sveiað þér uppá að hún sparkaði og öskraði.
Hann spýtti eyranu þrjá metra upp í loft.
„Farðu bölvaður með eyrað til helvítis,“ orgaði ég. „Og segðu hin-
um fordæmdu sálunum að Victor Strang sé alvara!“
En það var eins og einhver hefði troðið handklæði upp í mig. Rödd-
in þrumaði í höfðinu á mér, en eina hljóðið í sundinu var bergmál
byssuhvellsins. Og það öskraði og öskraði.
Og öskraði.
TMM 2000:4
malogmenning.is
115