Tímarit Máls og menningar - 01.12.2000, Side 123

MEÐ ELD í ÆÐUM
Svo skalf hún meira. Hún var farin að hágrenja en hélt áfram að blaðra
í gegnum tárin. Hún fálmaði eítir læsingunni á töskunni og tók upp
ljósmynd og ýtti henni yfír borðið til mín. Hún var af sterkbyggðum,
glaðlegum manni, á að giska jafngömlum henni. Ætli það hafi ekki
verið maðurinn hennar. Ég leit aftur á hana. Hún talaði ennþá, en var
eitthvað að róast. Hún var að þerra augun með vasaklút. Að lokum
snýtti hún sér í vasaklútinn, opnaði hann, skoðaði afraksturinn, braut
hann aftur saman og stakk honum ofan í tösku. Við bara sátum
nokkra stund. Hún horfði á mig. Með vonarneista í augum ...
„Frú mín góð,“ sagði ég. „Ég heyri ekki orð af því sem þú ert að
segja.“
Andlit hennar fraus. Hún starði á mig.
Ég neyddist víst til að segja henni alla söguna núna.
„Ég lenti í slysi fýrir nokkrum vikum.“ Ég benti á sáraumbúðirnar
við eyrað á mér. „Gaur að nafni Marchetta beit af mér eyrað. Ég er
heyrnarlaus, en samt er ég mjög góður einkaspæjari, og ef þú skrifar
bara niður fyrir mig hvað það er sem ég á að gera“ - ég ýtti minnisbók-
inn minni og penna yfir borðið - „skal ég ganga í málið strax.“ Hún
gerði sig ekki líklega til að taka við bókinni. Hún var enn með sama
svipinn, vonarneista í augum, nema hvað andlitið var harðgerðara,
meitlað, eins og hún hefði fengið nóg af því að skipta um svip þann
daginn. „Ég tek hundrað á dag auk kostnaðar, með sundurliðuðum
reikningi og kvittunum“. Hún sat bara þarna og starði á mig. Ég fékk á
tilfmninguna að nefið hefði verið bitið af mér líka. „Ef ég læt þig ekki fá
kvittun þarftu ekki að borga þann kostnað.“ Hún leit á minnisbókina.
Hún leit á mig. Hún leit á minnisbókina. Hún leit á mig. „Fastakostn-
aðurinn er minn höfuðverkur. Ef þú - “
Hún spratt upp úr stólnum, teygði sig yfir borðið, reif af mér mynd-
ina, rauk út og skellti hurðinni á eftir sér. Helvíti.
Ég fór alveg vitlaust að þessu.
Ég horfði út um gluggann á húsið hinum megin við götuna. Hvað
þyrfti ég að bíða lengi eftir að annar viðskiptavinur kæmi inn um
dyrnar? Inni á skrifstofu hinumegin við götuna var ritari að setja á sig
naglalakk. Ég velti fyrir mér hvort hún gæti elskað mann með eitt eyra.
Það hljómar kannski asnalega, en mér fannst eins og hún gæti jafnvel
hugsað sér það. Að sjálfsögðu ekki strax, en kannski gæti hún lært að
elska hann.
TMM 2000:4
malogmenning.is
121