Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1993, Qupperneq 184

Bjöm Magnússon
eru nokkur tök á að ræða þau hér. Hér verður aðeins drepið á örfá
almenn atriði, sem raunar liggja í augum uppi, ef menn líta aðeins
fordómalaust á málið.
Reynslan er nú að kenna mönnum, að það sem kristniboðið á að stefna
að, er ekki að kenna mönnum kristindóminn í formi vesturlanda-
kristninnar, heldur verður að láta hann móta sér það form á hverjum
stað, sem það umhverfi krefst. Vitanlega verður það að gerast á þann
hátt, að hvergi sé vikið frá kjarna fagnaðarerindisins, eins og hann er frá
Kristi kominn, og má segja að lausnarorð kristindómsboðunarinnar, þar
sem hún er best rekin meðal heiðinna þjóða, sé ekki að boða kristni,
heldur að boða Krist. Er þetta raunar sama aðferð og Páll beitti á sínum
tíma, þegar hann boðaði heiðnum mönnum kristna trú, og átti í harðri
baráttu vegna þeirrar aðferðar við hina gyðingkristnu, sem ekki gátu
losað kristindóminn úr því gyðinglega umhverfi, sem hann var runninn
upp í. En þrátt fyrir það hefur trúboð meðal heiðinna þjóða löngum verið
rekið þannig, að með kristindómnum hefur verið ætlast til að þjóðirnar
tileinkuðu sér einnig menningu og siðu Evrópuþjóða, a.m.k. í öllu því,
sem að framkvæmd kristindómsins lýtur. Það er hinn merki trúboði
Stanley Jones, sem fremur öllum öðrum hefur vakið athygli á þessari
aðferð um boðun kristindómsins. Sérstaklega hafa hinar fornu menn-
ingarþjóðir, sem hann hefur starfað meðal, látið það ótvírætt í ljós, og
með miklum rökum, að þær þyrftu ekki að sækja til vestrænna þjóða
menningu, enda hafa þær verið á háu menningarstigi aldatugum á undan
þeim þjóðum, sem nú boða þeim kristni. En hitt viðurkenna margir bestu
menn þeirra, að til Krists eigi þær mikið að sækja, og það, sem allra mest
gildi hefur í lífinu. Enda er því þannig farið, að bæði er hin andlega
menning austrænna þjóða að mörgu leyti skyldari kristindómnum, sem
andlegri stefnu, en hin vestræna menning, sem aðallega hefur blómgast á
efnissviðinu, og einnig, og sem afleiðing af því, er kenning Krists miklu
aðgengilegri þeim eins og hún er beint frá Kristi komin, en í því formi,
sem hún hefur fengið í vesturlöndum. Þetta hafa auk Stanley Jones hinir
mestu meðal austurlenskra trúboða fundið, eins og Sundar Singh og
Kagawa, og einnig má benda á það, að alheimsþing alþjóða trúboðsráðsins
(International Missionary Counsil) í Jerúsalem 1928 tjáði sig fylgjandi
þeirri aðferð, að tengja boðun kristindómsins við hið besta í trúar- og
lífsskoðunum þeirra þjóða, sem starfað væri meðal (sbr. Macnicol, bls.
181).
Sá árangur, sem kristniboð meðal heiðinna þjóða hefur borið þrátt
fyrir það, þótt aðferðum þess hafi löngum verið ábótavant eins og á var
bent, er eflaust að miklu leyti að þakka því, að að því hafa starfað menn
með mikla kristilega fórnarlund, sem hafa gefið sig alla til þess starfs,
sem þeir hafa tekist á hendur. Hjá þeim hefur boðun trúarinnar og ekki
síst boðun guðsríkisins í verki verið það höfuðatriði, sem annað féll í
skuggan fyrir, a.m.k. á meðal þeirra, sem þeir störfuðu fyrir. Með
óþreytandi kærleiksþjónustu í þágu menningarsnauðra kynflokka hafa
menn eins og Livingstone, Schweitzer og ótal fleiri borið þjóðunum vitni
182