Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1981, Blaðsíða 65

MÚLAÞING
63
Hann var farinn að hnjóta alloft, og ekki kæmi mér á óvart þó hann
hefði verið búinn að fá einhver svipuhögg um það er lauk. Þeir voru
ljótir á brúnina böðlarnir og ekki líklegir til að sýna neina miskunn.
Þegar við vorum búin að bíða um það bil viku á Reyðarfirði baulaði
loks Esjan á legunni og lagðist að kaupfélagsbryggjunni. Voru menn að
vísu ánægðir með að sjá hana þó margir kviðu fyrir ferðinni og ekki að
ástæðulausu. Þegar allir farþegar voru komnir um borð og átti að fara
að leysa landfestar, kom mikill fjöldi af hermönnum út í skipið. Var þá
ekki laust við að óhug setti að mönnum, enda skapaði þetta mikla hættu
fyrir farþegana. Ef hermenn sæjust á skipinu frá kafbát eða flugvél
mundi engu hlíft. Hermönnunum var komið fyrir í setustofum og
göngum skipsins.
Síðan var siglt til Reykjavíkur og þrætt svo nálægt landi sem kostur
var, en þó farið út til Vestmannaeyja. Gekk allt áfallalaust.
Við dvöldum í Reykjavík þar til í síðari hluta aprílmánaðar og fórum
þá með Esjunni aftur til Reyðarfjarðar. Rétt um sama leyti og lagt var af
stað austur kom fregn um að vart hafði orðið þýskra kafbáta fyrir
Suðausturlandi. Af þeirri ástæðu var Vestmannaeyjum sleppt og siglt
svo nærri ströndinni sem hægt var. Fjöldi fólks var með skipinu og
margir plásslausir, þar á meðal 11 ára drengur úr Reykjavík, sem var að
fara í sumardvöl til afa og ömmu á Reyðarfirði. Við vorkenndum
þessum litla dreng og tókum hann inn í klefann til okkar og höfðum
hann hjá okkur á leiðinni. Esjan kom síðari hluta dags til Fáskrúðsfjarð-
ar og þótti ekki rétt að halda lengra fyrr en næsta morgun vegna
kafbátahættu. Næsta dag gekk ferðin vel til Reyðarfjarðar og var lagst
við kaupfélagsbryggjuna. Eftir að landganginum var hleypt niður
urðum við hjónin fyrst upp á bryggjuna ásamt litla vininum okkar.
Drengurinn var aðeins á undan okkur. Um leið og hann steig á
bryggjuna kváðu við þrjú skot, eitt hitti drenginn og féll hann á
bryggjuna. Hin tvö buldu draugalega á Esjunni sitt hvorum megin við
landgöngubrúna. Drengurinn var strax tekinn og fluttur upp á her-
spítala sem var þar uppi í þorpi. Skotið kom í lærið rétt ofan við hnéð.
Það var sagt að þetta hefðu verið slysaskot frá hermönnum sem stóðu
vörð í skotbyrgi efst á bryggjunni.
Varð mér þá hugsað til mannanna sem báru sandpokana, að ekki
mundi minni refsing bíða þessara manna.
Nú víkur sögunni annað. Við hjónin höfðum ráðið okkur í ársvist að
Skriðuklaustri hjá Gunnari Gunnarssyni skáldi og frú Fransisku konu