Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1981, Blaðsíða 180

EINAR EINARSSON
í byl á Hellisheiði 1917
Eg er fæddur að Hrærekslæk í Hróarstungu 19. mars 1898, og nú var
komið árið 1917. Eg var því 19 ára þegar saga þessi gerðist.
Þetta sumar hafði eg sótt um skólavist að Hólum í Hjaltadal, en fékk
ekki svar við þeirri beiðni minni fyrr en seint í október. Svarið frá
skólastjóranum var á þá lund að eg fengi skólavist, en af ýmsum
erfiðleikum með eldsneyti og fleira hefði verið ákveðið að skólastarfið
byrjaði ekki fyrr en eftir áramótin, nánar tiltekið um 10. janúar 1918.
Þetta var óheppilegt tímatakmark hvað skólann snerti fyrir mig, lítið
urn skipaferðir eða ef til vill engar á þessum tíma árs. Eg taldi því — ef
eg legði í það að nálgast Hóla — ekki annað til ráða en að leggja land
undir fót og fylgjast þá með pósti til frekara öryggis. En það er löng leið
gangandi manni frá Hlíðarhúsum í Jökulsárhlíð að Hólum í Hjaltadal og
það í svartasta skammdegi.
Nú var komið langt fram í nóvember og tími til kominn að fara að
undirbúa þessa för mína í Hóla, ef af henni ætti að verða. Um haustið
hafði eg lagt inn í Framtíðarverslunina á Vopnafirði nokkur lömb. Því
átti eg þar dálítið inni, sem eg þurfti að sækja og hafa með mér til
ferðarinnar.
Haustið 1917 var tíðarfar mjög rysjótt. Þegar fjárkaupmaðurinn frá
Sameinuðu verslununum kom til að kaupa fé um haustið, man eg að
snjór var yfir allt um 20 sentimetra djúpur eða dýpri, fé stóð í krafstri og
var hýst á nóttunni.
För mín til Vopnafjarðar dróst þar til 30. nóvember.
Eg lagði af stað um tíuleytið um morguninn. Ekki var eg vel búinn að
klæðum til þess að stríða í stórhríð ef til þess kæmi, átti t. d. ekki
vetrarhúfu, varð að láta duga enska húfu, sem svo voru stundum
kallaðar, og náði hún ekki niður á eyru. En um leið og eg fór fékk móðir
mín, Guðrún Eiríksdóttir, mér stóran léreftsklút sem eg gæti notað til
að binda yfir húfuna ef stormasamt yrði. Var hún þess minnug, að faðir