Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1994, Síða 200

198
MÚLAÞING
var dregið veit eg ekki. Hann var
ofureinfaldur og trúgjarn og lét spila
með sig, eru um það sagnir.
Einar [Jónsson pr. Oddssonar]1’ í
Mýmesi fór að Eiðum í elli sinni,
minnir mig, sem próventumaður til sr.
Björns Vigfússonar, er lfklegt að hann
hafi dáið þar. Samtímis honum á Eið-
um var.... Eiríkur .... Einar bar upp við
hann gátuna um tóbaksbaukinn sem
margir kannast við, hún er svona:
Hver er sá hóll, holur að innan,
dunar í honum djangans mikið?
Rektu nef í rass hans
og ráddu hvað hann heitir.
Eiríkur var lengi að velta þessu fyrir
sér þar til hann víkur sér að Einari og
segir: "Það mun þó aldrei vera heilag-
ur andi?”
Einar gjörir sig mjög merkilegan og
segir: “Nærri fórstu.” Þá útskýring
varð Eiríkur að láta sér lynda.
Bóndi nokkur bauð að gefa honum
hangin sauðarskammrif ef hann sæti
með beran rassinn á svelli meðan
hann birkti 10 birkirafta. Eiríkur gekk
að þessu, en frost var sígandi, og var
hann frosinn við svellið er hann var
búinn með raftana svo varð að þíða
hann með volgu vatni, en ekki er þess
getið að honum yrði meint af þessu.
Annað sinn bar svo við - Eiríkur var
þá vinnumaður hjá Hildibrandi Hildi-
brandssyni á Urriðavatni i Fellum -
það var snemma vetrar, en frost mik-
ið, hann stóð hjá fé nærri bænum, en
kom inn í eldhús þar sem húsbóndinn
var að bræða mör í stórum potti og hér
um bil hálfbráðið. Hann tekur upp í
stórri ausu tólgina og segir við Eirík:
“Eg skal nú gefa þér þetta ef þú
drekkur það úr ausunni þegar það er
orðið hæfilega kalt.”
Eiríkur tók við ausunni, lét það
kólna svo það væri drekkandi og lauk
því síðan slindrulaust. Eftir það fór
hann til fjárins og þóttist hafa gjört
góða ferð. En ekki leið á löngu að
hann fékk einhverja ónotaaðkenning
innan um sig. Versnaði það meir og
meir uns hann þolir ekki við og hefur
sig heim til húsbóndans og segir hon-
um af heilsufari sínu. Hildibrandur
þykist vita að mörinn sé að storkna í
Eiríki og verður lafhræddur, ef þetta
skyldi nú drepa manninn og sér verða
kennt um það eins og allar líkur voru
til, svo hann tekur til bragðs að láta
Eirík fara að mala, og segir honum ef
hann vilji lifa lengur, þá verði hann að
keppast við undir slit og dauða. Eirík-
ur þorði ekki annað en keppast við,
herða sig og hrista kvömina svo svit-
inn streymdi af honum, en jafnframt
lét Hildibrandur hann drekka vatn svo
heitt eins og hann framast þoldi, og er
þessu hafði farið fram um stund fór
Eiríki heldur að hægjast, og svo lauk
því ævintýri.
Eiríkur salti var einu sinni í kol-
skógi, nefnilega þar sem verið var að
gjöra til kola. Hverjir þar voru fleiri
veit eg ekki, nema þar var Þórður
bóndi Gíslason á Finnsstöðum. Hann
hafði öxi sem Eirfkur vildi gjarnan
eignast, en skorti fé að borga hana
með, svo Þórður segir, ef hann leggi
félaga sinn á kolaþrælinn þá skuli
hann fá öxina, og það gjörði Eiríkur.
Varð þetta hljóðbært og þótti, sem það
Jón Oddsson pr. á Hjaltastað 1735 - 1761.