Skagfirðingabók - 01.01.2002, Side 57

ATHAFNASKÁLD í SKAGAFIRÐI
skorrur var orðinn á verkfærum mönnum í plássinu. Gripið var
þá til þess ráðs að bjóða unglingum vinnu svo tryggja mætti
stöðugan rekstur með fullum afköstum. Þetta var nýr kafli í lífi
þessa aldurshóps sem fram til þess hafði orðið að snópa við til-
breytingarsnauða afþreyingu yfir sumarmánuðina og skorinn
skammt fjármuna.
Við þessi tíðindi flykktust nú allir strákar sem vettlingi gátu
valdið á Eyrina og tóku til óspilltra málanna í beinaþró verk-
smiðjunnar. Einn þessara drengja var Tryggvi Þorbergsson frá
Sauðá, sem þá var nokkuð innan fermingar, ekki hár vexti
og pasturslítill að eigin sögn. Geil hafði myndast í hráefnis-
binginn sem var karfabein og vatni sprautað í til að losa um.
Þarna var kominn djúpur pollur og verkstjóri gaf fyrirskipun
um að einhverjir þrír strákar tækju nú tafarlaust til starfa við
að losa um beinin. Tryggvi, sem vildi ekki liggja á liði sínu en
sýna af sér vaskleik í von um framhald á atvinnu, stökk nú til
með karfagaffalinn og hóf mokstur af kappi þótt fótabúnaður-
inn væri gúmmískór, en ískalt vatnið í miðjan legg. Sigurður,
sem átti af tilviljun leið framhjá, veitti þessu eftirtekt og kall-
aði til Tryggva að koma og tala við sig tafarlaust. Tryggvi, sem
hélt að nú ætti að reka sig úr vinnunni vegna þessa vanbúnað-
ar í klæðnaði, hlýddi kallinu, en þó sárnauðugur og kvíða-
fullur. Sigurði, sem öðrum bæjarbúum, var það fullkunnugt
að hjá foreldrum Tryggva var ekki auður í búi. Hann skipaði
drengnum að fara tafarlaust inn í bæ og í verslun sína þar,
kaupa sér góð stígvél og láta skrifa þau hjá sér, þ.e. Sigurði.
Síðan skyldi hann koma aftur eftir að hafa farið heim til sín og
náð sér í þurr föt. Ekki lét Sigurður draga verð stígvélanna frá
kaupi Tryggva, en bætti um betur og lét senda sér frá Reykja-
vík gúmmí til ofanálímingar á stígvélin og innan viku var pilt-
urinn kominn í klofbússur, allt á reikning Sigurðar sjálfs.
I minningargrein eftir Jónínu Bjartmarz, tengdadóttur Sig-
urðar, sem birtist í Morgunblaðinu 19- janúar 1997 segir hún
m.a: „Eg var svo lánsöm að ná nokkurra ára kynnum og sam-
55