Skagfirðingabók - 01.01.2002, Side 63

ATHAFNASKÁLD í SKAGAFIRÐI
auk verslunarplássins á neðstu hæð sem Kaupfélag Suðurnesja
keypti og rak verslun sína í allt til þess að það flutti þá starf-
semi í nýbyggingu Samkaupa. En það viðskiptaumhverfi sem
kveikti vonir Sigurðar og félaga um skjóta afsetningu íbúða
breyttist snögglega á verri veg með því að íslensk stjórnvöld
ákváðu að frekari uppbygging varnarliðsins á Keflavíkurflug-
velli yrði stöðvuð og þar með lauk allri ásókn í íbúðarhúsnæði í
kaupstaðnum, en sú hafði verið forsenda þessa framtaks.
Framkvæmdin skilaði Sigurði nokkrum hagnaði og þeir Efri-
Hólabræður höfðu sína íbúðina hvor upp úr krafsinu. En þegar
þarna var komið sögu var Sigurður farinn að undirbúa dvöl
sína og athafnastarfsemi á nýjum slóðum. Þann 1. júlí 1958
stofnar hann Fasteignamiðstöðina sem var til húsa í Austur-
stræti 14 í Reykjavík. Þar rak hann umfangsmikla fasteigna-
sölu allt til ársloka 1985 er hann var orðinn þrotinn að heilsu
og seldi fyrirtækið Magnúsi Leópoldssyni sem rekur það enn í
dag undir sama nafni. Nokkru eftir að Sigurður hóf þennan
rekstur keypti hann svo skipasölu sem rekin hafði verið af
Magnúsi Jenssyni og kennd við hann. Skömmu síðar fluttist
Jóhann bróðir hans til Reykjavíkur frá Vestmannaeyjum, en
þar hafði hann verið búsettur um langt árabil og rekið útgerð.
Kom hann þá fljótlega til samstarfs við Sigurð og sá Jóhann að
mestu um þann þátt starfseminnar sem hneig að sölu skipa.
Meðal annarra verkefna skipasölunnar var samningur um smíði
togarans Siglfirðings svo eitthvað sé nefnt.
Jafnframt því að sjá um sölu fasteigna fyrir aðra, rak Sigurður
umfangsmikla byggingarstarfsemi í Reykjavík samkvæmt leyfi
frá byggingarnefnd, dagsett 5. október 1959. Mun hann hafa
byggt og selt nokkra tugi íbúða í Reykjavík og auk þess a.m.k.
tvær stærri byggingar, þ.e. iðnaðar- og verslunarhúsnæði. Sverrir
Kristinsson, sem á og rekur Eignamiðlunina hf., starfaði hjá
Sigurði í 10 ár og ber honum góða sögu. „Lipurð og góðfýsi
hans gat reyndar gengið lengra en hófi sætti. Hann átti það til
að eyða ómældri fyrirhöfn og tíma í að liðsinna útgerðarmönn-
61