Morgunblaðið - 01.12.2017, Side 8

8 Jólablað Morgunblaðsins
É g byrja að tína jólaskrautið upp á fyrsta degiaðventunnar. Þetta er náttúrlega uppeldið,en ég ólst upp við að það var ekkert byrjaðað skreyta fyrr en kveikt var á fyrsta að-ventukertinu. Jólatréð var aldrei skreytt fyrren á aðfangadag og síðan falið. Þegar það
var afhjúpað þyrptust börnin svo inn í gleðikasti,“ segir
Edda og bætir við að hún hafi sjálf tileinkað sér þennan sið.
„Ég hef reynt að vera í þessum dúr. Ekki að skreyta of
snemma og ekki byrja að spila jólalög of snemma. Svo á ég
náinn ættingja sem byrjar að spila jólalög í nóvember og
spilar þau út febrúar. Ég ber fulla virðingu fyrir því, það
bjargar geðheilsu hans,“ segir Edda og hlær, en að hennar
mati draga jólin fram gleði og hlýju í fólki.
„Ef við þurfum einhvern tímann á því að halda, þá er það
núna. Akkúrat í ljósi þess sem hefur verið að gerast í sam-
félaginu. Ég held að það sé óskaplega gott ef allir gleyma
sér, fara að faðmast, kveikja á kertum og finna kærleikstilf-
inningu í brjóstinu. Íslendingar eru svo magnaðir, við för-
um í sveiflur öll saman og ég get vel trúað því að við náum
að taka höndum saman núna og fara í jólasveifluna sem
aldrei fyrr.“
Dreymir hinn fullkomna desember
Aðventan getur verið strembinn tími fyrir leikara, sér í
lagi þá sem leika í jólasýningum og áramótaskaupinu. Edda
hefur fengið að kynnast jólastressinu af eigin raun, og
dreymir hana því um hinn fullkomna jólamánuð sem ein-
kennist eingöngu af notalegheitum.
„Við hjónin lentum stundum í því að vera saman á milljón
og þurfa síðan að kaupa jólagjafir á Þorláksmessu og redda
öllu. Það var hræðilegt. Ég verð að játa að það auðveldar
leikurum sem eru í jólasýningum, eða áramótaskaupinu, að
eiga einhvern að til þess að passa að börnin fái jólin. Ég
man þegar ég var orðin einstæð móðir hvað það var kvala-
fullt að geta ekki átt mánuðinn eins og ég sá alltaf fyrir
mér í hillingum. Mig dreymdi að jólamánuðurinn færi bara
í að kveikja á kertum, heimsækja vini og ættingja, fá mér
kakó með rjóma hér og þar, baka piparkökur og vera í ein-
hverju föndur- og bökunarstússi,“ segir Edda og bætir við
að ennþá hafi ekki tekist að láta þann draum rætast. En
hvað gerði hún til að vinda ofan af versta jólastressinu þeg-
ar álagið var mikið?
„Í rauninni er dálítið sorglegt að segja það, en þeir sem
ofhlaða sig af vinnu eða áhyggjum ná eiginlega ekkert að
vinda ofan af því. Ég man að einhvern tímann var maturinn
ekki tilbúinn hjá okkur fyrr en á miðnætti því það var svo
mikið að gera. Við þurftum að fela allar klukkur fyrir börn-
unum, og ég man hvað það var kvalafullt að reyna að halda
sér vakandi á meðan verið var að taka upp pakkana. Við
sofnuðum öll til skiptis. Þetta eru verstu jólin sem ég man,
en síðan hefur þetta aldrei verið svona slæmt. Síðustu jól
hef ég náð að borða á réttum tíma, það er strax svo rosa-
legur sigur frá því í gamla daga þegar maður var á hlaup-
um og var heppinn ef maður náði að borða fyrir klukkan
átta,“ segir Edda. En skyldi hún sjá fram á notaleg jól í ár?
„Það sem hefur gerst nýverið er að börnin eru komin
með eigin fjölskyldur. Ég er því hætt að reyna að draga
þau öll til mín heldur borða ég hjá þeim til skiptis, sem er
alveg dásamlegt. Þá fæ ég frí. Ég segi þó ekki að við skipt-
umst á, því einhleypingarnir í minni fjölskyldu hafa gjarnan
borðað hjá mér og svo höfum við farið og knúsað alla fjöl-
skylduna eftir matinn. Núna síðustu tvenn jól hef ég þó
verið hjá börnunum mínum, en það er ótrúlega notalegt og
yndislegt. Þá lokar maður bara á eftir sér heima og hefur
kertin og mandarínurnar tilbúnar, svo þegar maður kemur
heim eftir allt saman er allt tandurhreint og fínt. Ég er
strax farin að upplifa miklu minna stress, og ég veit að
þessi draumadesember á eftir að koma.“
Í jólasveinabúningnum langt fram á sumar
Það er ekki hægt að sleppa af Eddu takinu án þess að
biðja hana að rifja upp einhverja hressilega og eftirminni-
lega jólasögu, enda af nógu að taka.
„Ég er nú búin að segja söguna af því þegar við urðum
að henda jólatrénu af því að kötturinn meig á það allan des-
ember, og allir kettir í hverfinu, nokkrum sinnum. Hún er
eiginlega orðin dálítið gömul, en það var hroðalegur harm-
ur,“ segir Edda létt í bragði og afræður að dusta rykið af
gamalli sögu af syni sínum, Björgvini Franz, í staðinn.
„Ég átti mjög sérviskulegan dreng sem neitaði ein jólin
að pakka niður jólasveinabúningnum sínum. Hann fór síðan
í honum niður í bæ 17. júní. Systir hans, sem var orðin ung-
lingur, neitaði að ganga við hliðina á honum því hún
skammaðist sín svo hroðalega mikið. Hann tók samt ekki
annað í mál en að klæðast búningnum og það var enginn að
þræta við þann þrjóskupúka. Þannig að það er jólabún-
ingasagan sem enginn mun gleyma. Við foreldrarnir vorum
svo frjálslynd að við vorum ekki að fetta fingur út í þetta,
en systir hans hét því að hún myndi aldrei nokkurn tímann
fara með okkur neitt þar sem barnið myndi verða sér til
skammar aftur,“ bætir Edda við, sem einnig lumar á heil-
ræði fyrir landsmenn.
„Friður, gleði og húmor á jólunum eru skilaboðin mín til
þjóðarinnar. Steingleymið svo öllum leiðindum. Ég legg til
að desember verði tekinn í það.“
Sofnuðu öll til skiptis
yfir jólapökkunum
Að sögn Eddu Björgvins er æðislega áríðandi að hafa stemningu, stuð, kerti, mandarínur og
jólaseríur hreint alls staðar í desember, enda segir hún að jólin bjargi hreinlega skammdeginu.
Ellen Ragnarsdóttir | ellen@mbl.is
Morgunblaðið/Eggert
Edda Björgvins
er agalega mikið
jólabarn.