Breiðfirðingur - 01.05.2018, Síða 137

BREIÐFIRÐINGUR 137
um þessi mál við hann í Skáleyjum og fósturforeldrum hans hafði þótt rétt að
vera ekkert að ræða þetta við strákinn. Tvisvar á ári fékk hann bréf frá móður
sinni Maríu sem hann þekkti ekki og leit ekki á sem mömmu sína.
Þeim fannst að best væri að geyma það til þess tíma sem hann gæti skilið
hlutina. Nú var hann 14 ára og það hafði verið látið bíða að útskýra þetta, pabbi
hans og mamma treystu sér ekki til þess ein og óstudd úr því sem komið var.
Þau voru þó ekkert nema heiðarleikinn og gæskan. Vildu öllum vel og töluðu
aldrei illa um nokkurn mann. Í nútímanum hefði kannski verið sagt að þau hefðu
verið fremur einfaldar manneskjur. Þau gerðu allt sem þau áttu að gera, stóðu
sína plikt og þeim þótti undurvænt um fósturbörnin sín tvö.
Anna var auðvitað bara bláfátæk húsfreyja er bjó í örlitlum torfbæ við þröngan
kost og þekkti ekkert annað en örbirgðina. Þau voru orðin fullorðin þegar þau
giftust og Sveinbjörn var nú kominn í land eftir að hafa misst heyrnina í vinnu­
slysi. Hann hafði verið togarasjómaður hjá mági sínum Guðmundi Jónssyni frá
Reykjum í Mosfellssveit, skipstjóra á togaranum Agli Skallagrímssyni.
Addi var fremur seinn á fætur morguninn eftir heimkomuna frá presti og var
enn jafnfámáll og um kvöldið. Hann fór einförum til að sinna bústörfum sem
hann var vanur. Ekki var bústofninn stór, um 20 ær, líklega ein kusa og slatti af
hænum. Addi þurfti einnig að sinna skepnum landeigandans. Sveinbjörn sótti sjó
á bát sínum Venusi þegar veður leyfði; Addi sá um störfin í landi.
Svona gekk þessi dagur og næstu dagar fyrir sig. Strákurinn átti erfitt með að
sofna á kvöldin þótt hann færi óvenju snemma í rúmið þessi dægrin og hélt aldrei
uppi samræðum við sitt fólk eða nágranna. Honum fannst á einhvern hátt sem
hann hefði verið svikinn, en vissi ekki hvernig. Hann var sár, en átti erfitt með að
vera sár út í mömmu sem alltaf var honum blíð í alla staði og eftirlát.
Í nokkur ár hafði Bergsveinn Skúlason verið bóndi í Skáleyjum, skólagenginn
á þess tíma mælikvarða en var auk þess virtur fræðagrúskari og hafði þá þegar
gefið út smárit. Bergsveinn hafði á sínum tíma haft Adda til náms í nauðsyn­
legum greinum. Meðal annars var strákur jafnan með bækur að láni frá þessum
vini sínum.
Anna sneri sér til húsbænda sinna í Skáleyjum og tóku þau hjón Sigurborg og
Gísli að sér að ræða við piltinn enda bar hann virðingu fyrir þeim. Kom fljótlega
í ljós hvað hafði komið fyrir Adda í Flatey á dögunum.
Nú var hann í raun fræddur um hver hann væri og hverjir væru hans forfeður í
eyjunum og hvað hefði komið fyrir. Þau brýndu fyrir Adda að þau Anna og Bjössi