Tímarit Máls og menningar - 01.02.2010, Síða 109

D a n s i n n í h r u n i
TMM 2010 · 1 109
Geirharðsdóttir), Úlfars (Bergur Þór Ingólfsson) og Bellu (Kristjana
Stefánsdóttir) eins og þau gerðu í sýningunni Jesú litla á litla sviði Borg­
arleikhússins í aðdraganda nýliðinna jóla. Meðhöfundur og leikstjóri
var Benedikt Erlingsson. Þetta varð mikið og stórskemmtilegt sjónarspil
með blíðu og yl, gríni og gamni og hörðum pólitískum undirtóni (sem
stundum kom vel upp á yfirborðið) og indælli tónlist sem Kristjana sá
um og flutti stóran hluta af á sinn einstaka hátt. Það var ekki heiglum
hent að fylgja eftir rómaðri sýningu trúðanna á Gleðileiknum guð­
dómlega eftir Dante, Dauðasyndunum frá 2008, og skiptast skoðanir
manna mjög í tvö horn um hvor væri betri. Úr því verður ekki skorið
enda frumverkin ákaflega ólík og eiga gerólíkan stað í hugum okkar,
hjörtum og menningu. Það er áhættulaust að leika sér að Dante og fara
með hann nánast hvernig sem verkast vill. Þó að atburðir jólaguðspjalls­
ins hafi gerst 1300 árum áður en Dante fór sína miklu för um handan­
heiminn höfum við öll gert okkur mynd af því sem gerðist þá og þurfum
að máta hana við sviðsetninguna. Víst er að báðar sýningar voru fanta­
vel heppnaðar og Jesús litli var ein örfárra leiksýninga sem fékk fullt hús
stjarna á árinu. Jón Viðar gaf henni fimm stjörnur í DV og allir létu vel
af henni, til dæmis sagði Þorgerður Sigurðardóttir í Víðsjá Ríkisútvarps­
ins að þetta væri „afskaplega vel hugsað og vel unnið leikhúsverk, þar
sem samspil texta og leikrænnar og sjónrænnar útfærslu er í góðu jafn­
vægi og miðillinn sjálfur gjörnýttur“.
Leikarinn einn
Vestur á Ísafirði er á hverju sumri haldin einleikjahátíðin Act Alone sem
Elfar Logi Hannesson hefur stýrt frá upphafi. Þar safnar hann til sín
úrvali einleikja víðsvegar að af landinu og jafnvel úr heiminum og þykir
þetta mikil og góð skemmtun. Hann ætti ekki að vera í vandræðum með
hátíðina í ár því einleikir hafa verið nokkuð áberandi á sviðum landsins
undanfarið. Svo rammt kvað að þessu á árinu að Borgarleikhúsið bjó til
seríu af þeim sem kölluð var Leikarinn einn og kynnt vel. Aldrei sá ég
þann vinsælasta í þeirri seríu, Sannleikann hans Péturs Jóhanns Sigfús­
sonar, enda ekki auðvelt að fá miða á hann. En hina þrjá horfði ég á mér
til ánægju, Óskar og bleikklæddu konuna eftir Eric­Emmanuel Schmitt
með Margréti Helgu Jóhannsdóttur, Ég heiti Rachel Corrie með Þóru Kar­
ítas Árnadóttur og Djúpið eftir Jón Atla Jónasson með Ingvari E. Sigurðs­
syni. Öll þessi verk fjalla um dauðann en á mjög svo ólíkan hátt – enda
dauðdagarnir ólíkir. Af þeim situr Djúpið best eftir í minninu, ljóðrænn
og sorglegur textinn og blæbrigðaríkur flutningur þessa eðalleikara.