Tímarit Máls og menningar - 01.09.2012, Blaðsíða 93

F r e s s k e t t i r
TMM 2012 · 2 93
bíómynd. Óskar var miður sín í marga daga á eftir en áræddi loks að bera
þetta upp við móður sína, taugaóstyrkur og varkár. „Hvar heyrðirðu þessa
kjaftasögu?“ spurði hún hryssingslega. „Þetta var bara slys. Bölvaður kjáninn
var alltaf að fikta með þessar byssur sínar og ég var margbúin að grátbiðja
hann um að losa sig við þetta helvítis drasl og haga sér eins og fullorðinn
maður.“
Þessar upplýsingar melti Óskar af og til næstu árin, gleymdi þessu á
löngum köflum en þegar hann hugsaði um þetta aftur var eins og það hefði
ekki vikið úr huga hans. Loks tók hann málið upp við Báru eitt kvöldið
þegar hann var vel í glasi, nýlega búinn að uppgötva töfra áfengisins, hvernig
það í senn virtist létta af honum sorginni og velta honum upp úr henni
í þjáningarfullri nautn. Í slíku ástandi hringdi hann í Báru og sagði for­
málalaust: „Mamma sagði að þetta hefði bara verið slysaskot hjá pabba.“ Bára
þagði góða stund. Spurði síðan hvar hann væri og hvort hann væri fullur.
„Var þetta slysaskot hjá pabba?“ endurtók hann. – Hún andvarpaði, hikaði
og sagði síðan: „Ég hef aldrei heyrt um slysaskot þar sem fólk beinir byssu
að gagnauganu.“
Pabbi þeirra var aldrei mikið heima og þegar hann var heima var hann
oftast vant við látinn, stundum að tala áhyggjufullur í símann, stundum
niðursokkinn í pappírsvinnu inni í skrifstofuherbergi. Hann var ekki mjög
strangur, ekki í sífellu að banna þeim og skipa þeim fyrir eins og móðirin,
en gat rokið upp í bræði ef þeir bræður voru með hávaða. Hann þurfti alltaf
að hafa næði.
Einu sinni þegar Óskar var átta ára stíflaðist baðvaskurinn. Þegar hann
var búinn að þvo sér í framan með þvottapoka eins og mamma hafði kennt
honum og bursta tennurnar rann vatnið ekki niður úr vaskinum heldur hálf­
fyllti hann. Óskar óttaðist að þetta væri honum að kenna eða honum yrði
kennt um það. Samt fór hann skelfdur inn í eldhús þar sem foreldrarnir sátu
yfir morgunkaffinu og sagði frá þessu.
„Alveg rétt, fjandans vaskurinn,“ sagði faðir hans glaðlega, reis á fætur
í hvítri skyrtu og svörtum buxum og náði í rörtöng út í bílskúr. Hann tók
Óskar með sér inn á baðherbergi og sýndi honum hvernig átti að beita
rörtönginni, losa vaskinn frá rörinu, fjarlægja hroðann úr rörinu og festa
vaskinn aftur. Síðan sagði hann við mömmu: „Við Óskar erum búnir að laga
vaskinn.“ Óskar roðnaði af stolti.
Upp frá þessu kenndi pabbi honum af og til að gera við. Yfirvegað og
rólega. Skipta um dekk á bílnum, skipta um kerti og viftureim, skipta um
ljósaperur, gera við reiðhjólið, festa lausa gólflista, setja upp ný gluggatjöld.
Óskar þurfti lítið að spyrja en öllum spurningum var svarað skýrt og
greinilega með sýnidæmum: „Sjáðu, svona.“ Hann horfði á sterklegan hand­
legginn, hvíta uppbretta skyrtuermina, röddin sefaði og lærdómurinn var
fyrirhafnarlaus. Ávallt síðan fann hann koma yfir sig þessa sömu ró þegar
hann gerði við eitthvað smálegt, tók í sundur og setti saman eða dyttaði að.