Tímarit Máls og menningar - 01.09.2012, Blaðsíða 84

Ú l f h i l d u r D a g s d ó t t i r
84 TMM 2012 · 2
einn og saknar foreldra sinna ákaft. Hann fer út í sjó til að drekkja sér, en er
því miður of syndur. En þetta verður honum til happs því múmínmamma
og ­pabbi koma siglandi á bát og fjölskyldan er sameinuð. Fljótlega bætist
Snorkstelpan svo líka í hópinn.
Í þriðju sögunni, „Múmínsnáðinn á Rívíerunni“, dreymir Snorkstelpuna
um suðrænar slóðir og fjölskyldan tekur sig upp, sest í bátinn og siglir suður.
Þar eru þau næstum keyrð niður af bíl sem þau ætla að spyrja til vegar, en
bíllinn er afar líflegur að sjá, með breitt bros á brettinu. Á endanum rölta
þau inn á hótel, sem reynist að sjálfsögðu það dýrasta og fínasta. Þau skilja
ekki muninn á hóteli og heimili og telja að þegar þau eru boðin velkomin séu
þau einfaldlega velkomin í heimsókn. Hótelþjónninn, hinsvegar, álítur þau
stórauðug því þau eru greinilega svo sérvitur, og sérviturt fólk er alltaf ríkt –
og öfugt. Múmínfjölskyldan fær fínasta herbergið en kann ekki við sig í svo
stóru rými og þau útbúa því huggulegt lítið tjaldhýsi úr tvíbreiðu rúminu.
Baðherbergið vekur ekki síður lukku en þau fylla veglegt baðkarið strax en
hafa ekki mikið fyrir því að skrúfa fyrir vatnið og fyrr en varir fyllist her­
bergið af vatni sem gleður múmínálfana mjög en aðra gesti hótelsins síður.
Og svona halda ævintýrin áfram, múmínpabbi kemst í kynni við frægan
listamann og upp hefst heilmikið grín með nútímalist – hvorki í fyrsta né
síðasta skiptið, en Tove virðist hafa sérlega ánægju af því að gogga svolítið í
bóhemskar hugsjónir.
Teikningar Tove eru ákaflega einfaldar og ótrúlega tjáningarríkar. Þegar
á þarf að halda verða þær þó mun nákvæmari og flóknari. Í það heila tekið
er þó eftirtektarvert hvernig henni tekst að gefa mikið til kynna með litlu og
hve hún fangar mikla sögu, tjáningu og tilfinningu með einföldustu línum
og formum og svo virðist sem hugmyndaauðgin sé algerlega takmarkalaus.
Hún leikur sér með svart og hvítt til að skapa skuggamyndir, andstæð form
og útlínur og sýnir með því hversu gott vald hún hefur á myndasöguform­
inu. Hvort sem er í lýsingum á landslagi eða innanstokksmunum þá birtist
hér í myndum sá síkviki, óreglulegi og furðum fulli heimur múmínálfanna
sem lesendur sagnanna þekkja svo vel úr bókunum. Myndmálið fellur full­
komlega að viðfangsefninu svo úr verður órjúfanleg heild og hugurinn tekst
á loft af hamingju.