Tímarit Máls og menningar - 01.09.2012, Blaðsíða 92

Á g ú s t B o r g þ ó r S v e r r i s s o n
92 TMM 2012 · 2
keypti hann sjálfur krásir handa honum því að þau voru velmegandi á
þessum árum og drengirnir áttu yfirleitt skotsilfur. Þetta var annars ljótur,
sóðalegur og illskeyttur köttur sem engum þótti ýkjavænt um nema Braga
enda áttu allir nema hann á hættu glefs eða klór ef reynt var að gera sér dælt
við dýrið sem var hins vegar ekkert nema elskulegheitin og malið við Braga.
„Þetta hefur verið rosalegur bardagi hjá þér, Grettir minn,“ sagði Bragi ein­
hvern tíma þegar hann var að hjúkra honum og engu líkara en hann væri
stoltur af sárum og bardagagleði kattarins. Stundum lét Grettir ekki sjá sig
heima í heila viku en Bragi var alltaf sannfærður um að hann myndi skila
sér. „Kannski hefur hann verið drepinn núna,“ sagði Óskar einu sinni þegar
kötturinn hafði ekki sést dögum saman. „Iss, hann Grettir er svo hraustur
að hann lætur ekki drepa sig.“ Bragi lét engan bilbug á sér finna en þó mátti
greina vott af geðshræringu í skærri röddinni. „En það gæti líka hafa verið
keyrt yfir hann, hann er svo mikill villingur,“ sagði Óskar þá. „Neinei,
hann Grettir passar sig, hann er líka svo eldsnöggur,“ sagði Bragi og daginn
eftir skilaði Grettir sér heim svo illa rifinn á hálsinum að nú dugðu ekki
hjúkrunaraðferðir eigandans heldur varð mamma að keyra með hann á dýra­
spítalann þar sem hann var saumaður saman og næstu vikur þurfti hann að
rogast með þykkan kraga um hálsinn, í laginu eins og lampa skermur. Hann
hélt sig heima um hríð.
Svo fluttu þau í blokkina. Það var tæpu ári eftir að pabbi dó og flutningurinn
var rökrétt afleiðing af dauða hans. Hann var lærður vélsmiður og vann lengi
í vélsmiðju en síðar á heildsölulager þar sem hugmyndin að eigin fyrirtæki
kviknaði: hann stofnaði véla­ og verkfæraverslun sem blómstraði um skeið,
varð þekkt fyrir ódýr handverkfæri og landsins mesta úrval af skrúfum. Upp
frá því gekk hann alltaf í svörtum og gráum jakkafötum og reykti vindla.
„Hann Óskar minn vildi alltaf verða fínn maður,“ sagði móðirin einu sinni
um Óskar eldri. Bára systir þeirra var sú eina af systkinunum sem mundi
eftir honum sem sótugum vélsmið í dökkbláum samfestingi með smurolíu­
bletti á fingrunum. Bræðurnir þekktu hann bara sem forstjóra í jakkafötum.
Þeir þekktu ekki smurolíulyktina heldur rakspírailm og vindlalykt að
ógleymdri vínlyktinni, þessum súrsæta þef sem alltaf var í senn framandi
og kunnuglegur.
Lengi vel vissu bræðurnir það eitt um afdrif föður síns að hann hefði látist
í vinnunni. Meira var ekki sagt við þá og þeir þorðu ekki að spyrja, einhvern
veginn lá í loftinu að þetta væri ónefnanlegt. Þeir höfðu báðir komið af og til
í fyrirtækið og áttu erfitt með að ímynda sér það sem hættulegan vinnustað
þrátt fyrir öll splunkunýju og glansandi verkfærin sem voru til sölu. Ein­
hvern veginn og einhvern tíma síaðist sú hugmynd inn í Óskar að faðir
hans hefði látist úr hjartaslagi á forstjóraskrifstofu sinni. Sextán ára gamall
hélt hann þetta enn þá. Þá sagði Bára honum að faðir þeirra hefði skotið sig
til bana á skrifstofunni með skammbyssu sem hann geymdi í læstri skrif­
borðsskúffunni. Skothvellur innan af lokaðri skrifstofu. Þetta var eins og í