Tímarit Máls og menningar - 01.03.2013, Blaðsíða 97

TMM 2013 · 1 97
Steinunn Helgadóttir
Samastaður
Það eru sexhundruð fjörutíu og tvö skref að heilsugæslustöðinni en sex-
hundruð og fjörutíu heim og það er alltaf myrkur á leiðinni. Í dag eru sex-
hundruð þrjátíu og níu skref heim því það er föstudagur og ég er búin með
stofuna þó vaktin vofi enn yfir.
Þunn hvít snjóhimna þekur gömlu gulu skaflana og ljósin í húsunum í
þorpinu hinumegin við veginn blika heimilislega. Í dagsbirtu eru þessi hús
kuldalegri. Gráir steinkassarnir eru eins og systkini sem öll fæddust sama
áratuginn og stara nú ringluð fram fyrir sig, að bíða eftir einhverju sem átti
að gerast fyrir löngu síðan.
En í kvöld eru allir eru komnir heim og ég líka.
Ég sé Lúkas og Teresu, barnapíuna, bera við ljósið í eldhúsglugganum.
Hann er í svörtu skikkjunni og otar gamla trésverðinu ótt og títt að ímynd-
uðum óvini. Um leið og ég kem inn stekkur hann á mig með opinn faðminn
og nuddar hori í rúskinnsjakkann.
Húsið er svolítið framandi þegar ég hef verið að heiman. Það hefur haldið
áfram að lifa sínu lífi eftir að ég fór í morgunmyrkrinu og það hafa bæst
nokkrir óhreinir diskar í eldhúsvaskinn frá því ég fór í morgun, lint smjörið
hefur gleymst á borðinu og nýir blettir blasa við á slitna græna gólfdúknum
við ísskápinn. Teresa er ekki húsleg en hún er góð við Lúkas. Ég vona að ég
haldi henni þar til afleysingin er búin í mars.
Um leið og ég vaska upp og steiki fisk úr frystinum hlusta ég á útvarps-
fréttirnar. Ómur af tilgerðarlegum röddum barnatímans í stofunni berst
inn í eldhúsið til mín og fléttast inn í frásagnir af börnum með sprengjur
innanklæða. Ég ákveð að baka pönnukökur á morgun. Við tölum alltaf
mikið saman yfir kvöldmatnum og Lúkas er sérlega málglaður í kvöld. Hann
bregður upp litríkum myndum frá degi sem hvergi snertir mína tímalínu og
sem snöggvast verð ég afbrýðisöm út í barnfóstruna mína þó ég haldi áfram
að brosa.
Eftir matinn baða ég Lúkas á meðan Teresa horfir á sjónvarpið. Varlega
losa ég rembihnútinn aftan á hálsmálinu á trosnaðri skikkjunni og legg hana
hjá trésverðinu en sonur minn tekur varla eftir því. Hann er horfinn langt
inn í aðra sögu.
Ég nýt þess að horfa á hann leika sér í vatninu. Þvottapokinn er hákarl