Tímarit Máls og menningar - 01.03.2013, Blaðsíða 23

S í ð u s t u d a g a r G ú m m í -Ta r z a n s
TMM 2013 · 1 23
tvær stelpur og að hún myndi hafa
talsverð áhrif á feril hans, ekki síst
eftir að hann var allur. Þegar hann
bað hennar hafði hann orð á því
að sennilega yrði hann ekki lang-
lífur, hann vildi nefnilega deyja
ungur, alveg eins og Hemingway.
Anne Lise var af íhaldssömu fólki
komin, faðir hennar var mótfall-
inn því að hún giftist listaspíru
og faðir Ole fannst tilvonandi
tengdadóttir helst til tepruleg. Á
endanum var því hvorugum föð-
urnum boðið að vera viðstaddur
brúðkaupið. Brúðkaupið sjálft var
í anda bítnikka, gestirnir klæddir svörtu frá toppi til táar, ekki ein einasta hvít
skyrta mátti sjást. Ári eftir brúðkaupið voru ungu hjónin komin með ágætis
kennarastöður í smábænum Oue á norðanverðu Jótlandi og bjuggu í lítilli íbúð
í sjálfu skólahúsinu. Bæði skörtuðu þau kennaraprófi. Anne Lise með viðbót
í leiklist en Ole átti skírteini frá hernum sem gaf honum rétt á að meðhöndla
handsprengjur á lokuðu æfingasvæði. Kennarahjónin eignuðust fljótlega tvær
dætur, þær Mayu og Nönu, með nokkurra ára millibili. Litla fjölskyldan lifði
eins og blómi í eggi.
Á þessum árum voru miklar hræringar í skólamálum í Danmörku. Aðeins
örfá ár voru liðin síðan kennurum var meinað að leggja hendur á nemendur
og nú snerist allt um endurskipulagningu og sameiningu smærri skóla í
stærri einingar. Ole var mikið á móti þessum sameiningum, mottóið hans
var „skapandi starf“, frasi sem virðist margtugginn á okkar tímum en var
jafn glænýr og ferskur og Bítlarnir árið 1965.
Hann lét börnin búa til risastórar indíánagrímur úr pappamassa og útbúa
prentað vikublað sem þau sömdu sjálf. Eitt sinn bauð hann róna í nokkurs
konar starfskynningu í skólann, landshornaflakkara sem skömmu síðar
varð fyrirmynd að karakter í Virgil litla (1967). Þegar áhyggjufull húsmóðir
spurðist fyrir um kennsluaðferðir hins unga Ole Lund Kirkegaard var hann
ekki lengi að svara: „Sjáið þér til, frú Pedersen, maður þarf ekkert að kenna
börnum. Þau finna örugglega út úr þessu sjálf. Alveg eins og frummenn.“
Það voru fleiri en frú Pedersen sem voru forvitnir um nýja yfirkennarann.
Eitt sinn reyndi hópur bæjarbúa að gægjast inn um glugga kennarabú-
staðarins svo lítið bæri á. Þá tók Ole sig til og hélt hattasýningu: birtist í
hverjum glugga eins og tuskudúkka með ólíka hatta á höfðinu.
Ole var sérlega fær í að meðhöndla drengi sem í dag væru eflaust greindir
með athyglisbrest og ofvirkni. Þetta voru einstaklingar sem þurfti nánast
að bera í skólann, sumir þeirra áttu eftir að ganga aftur sem grallaraspóar í