Tímarit Máls og menningar - 01.06.2016, Síða 94

94 TMM 2016 · 2
Auður Styrkársdóttir
Guðsótti
Litla telpan var þriggja ára. Hún átti heima lengst uppi í risi í stóru fjölbýlis-
húsi. Í hverri íbúð bjuggu þrjú eða fjögur börn, sum stór, sum lítil. Stóru
börnin léku sér oft í húsinu og glaumurinn barst upp til litlu telpunnar. En
litla telpan mátti ekki fara ein niður stigann. Hún var of lítil, sagði mamma.
Hún mátti bara gægjast varlega út um dyrnar. Kannski kíkja örlítið fram
yfir skörina.
Einn daginn heyrðust glaðvær hljóð á stigapallinum fyrir neðan risið
þar sem litla telpan bjó. Þau seiddu hana til sín. Hún fikraði sig varlega
niður stigann, eitt þrep í einu, ofur hægt. En mamma kallaði ekki á eftir
henni. Börnin sögðu henni ekki að fara upp. Raunar tók enginn eftir henni.
Mamma var upptekin af litla bróður. Börnin voru upptekin af sjálfum sér.
Skyndilega tóku öll börnin á rás niður stigann. Þau hlupu niður allar
hæðirnar og ofan í kjallara og inn eftir ganginum inn í þvottahúsið. Litla
telpan varð að berast með straumnum. Annars hefði hún dottið og troðist
undir.
Í þvottahúsinu braust allt í einu út rifrildi.
A: Þú mátt ekki taka þetta! Þá ertu að stela!
B: Mér er alveg sama! Það sér það enginn!
A: Jú víst! Guð sér það!
B: Nehei! Hann er ekkert hér!
D: Víst! Hann er alls staðar!
A: Já! Hann sér allt þótt þú sjáir ekkert!
E: Já! Hann veit allt sem gerist! Þú ert að stela!
B: Ha, ha! Sér hann kannski í gegnum veggina?!
F: Já! Mamma segir að guð sjái allt og viti allt!
B: Hvernig fer hann að því? Hann er ósýnilegur!
E: Guð er með augu sem sjá allt!
Svo fjöruðu þessar raddir út.
Hjarta litlu telpunnar stöðvaðist.
Hún dró ekki lengur andann.
Tvö orð höfðu greypt sig inn í vitundina: