Tímarit Máls og menningar - 01.06.2016, Síða 125

TMM 2016 · 2 125
Ólöf Þórhildur Ólafsdóttir
Spegilmyndin
Lyftan lokast eiginlega á hana þegar hún bisar sjálfri sér og töskunni út úr
henni, kappklædd í baðhita hótelgangsins. Hún dregur töskuna eftir gang-
inum í svitakófi, finnur herbergið, til allrar hamingju virkar plastkortið,
ekki alltaf hægt að treysta á það. En nú er hún komin inn í herbergið og lokar
hurðinni vandlega á eftir sér. Þvílíkur léttir að vera loksins í friði, lokuð af
inni í litlu herbergi sem hefur allt til alls, þægilegt rúm, borð, glugga, sjón-
varp, baðherbergi og minibar, og í þessu herbergi er meira að segja ketill til
að hita vatn og ýmiss konar te- og kaffipokar. Enginn kemst inn nema hún
opni sjálf, og það þarf hún ekki að gera nema í neyð.
Veggir herbergisins eru rauðmálaðir, dálítið gamaldags eins og frá Vikt-
oríutímanum. Það er ágætt. Hún er glöð að fá að vera ein með sjálfri sér í
nokkra klukkutíma og heila nótt áður en allt byrjar, ein í herbergi sem er
allt öðruvísi innréttað en heima hjá henni sjálfri, ef heima skyldi kalla. En
í kvöld ætlar hún ekki að hugsa um hvernig er heima fyrir, bara að njóta
þess að verða ekki fyrir neinni truflun, heyra engin illyrði, reyna að losna
við kvíðann sem hefur búið um sig í henni, eins og hann hefði gert sér þar
varanlegt hreiður. Hér getur hún verið hún sjálf.
Hún flýtir sér úr kápunni og öllu nema nærfötunum, opnar töskuna og
hengir upp fötin sem hún ætlar að klæðast á ráðstefnunni á morgun, drífur
sig síðan inn á baðherbergið. Það er dásamlegt að fara í sturtu hér, hún
stendur lengi undir bununni og hugsar um orðatiltækið að þvo af sér ferða-
rykið. Þegar henni finnst hún vera orðin hrein, þurrkar hún sér vandlega, ber
á sig krem sem hún hafði með sér og klæðir sig í hrein nærföt.
Hún dregur gluggatjöldin frá, en úti er ekkert að sjá nema íbúðablokkir
og skrifstofubyggingar svo hún þarf ekki að hugsa meira um það. Yfir skrif-
borðinu er stór spegill. Henni hefur alltaf þótt gott að horfa á sig í spegli, þá
sér hún sig eins og aðrir sjá hana og það er mikilvægt. Þess vegna sest hún
við borðið, og horfir á sig í speglinum, hugsar og spjallar aðeins við sjálfa
sig, bæði í hljóði og upphátt. Sumar setningarnar verður hún að segja með
eðlilegum raddstyrk, ekki hvísla, svo að þær verði lifandi og hún gleymi
þeim ekki strax aftur. Þetta byrjaði hún að gera mjög snemma, tala við sjálfa
sig í spegli eins og hún væri tvær persónur. Spegilmyndin sem hún talar við
er konan sem verður að fara út í lífið og gera allt sem henni er sagt að gera.