Tímarit Máls og menningar - 01.06.2016, Qupperneq 141

D ó m u r u m b ó k
TMM 2016 · 2 141
ráða þær rúnir, reyna að púsla vísbend-
ingunum saman.
Samtalið við myndskreytinguna held-
ur áfram. Páll borðar „krembollur upp
úr gulri hattöskju með rauðum borða“ í
sælgætisbúðinni eins og fyrirmyndin.
(25/15)
Það er heldur ekki útilokað að ólík-
indatólið Hermann sé að bregðast við
myndskreytingum barnabókarinnnar
þegar hann lætur Pál skyndilega finnast
„eyrun á sér stærri en þau eiga að vera“
(6).
Allt er þetta skemmtilegt og skapar
andrúmsloft. Svo eru það öll hin atriðin,
sem ekki eru beintengd barnabókinni.
III
Hvar endar alheimurinn?
Skyld’ann enda, skyld’ann enda
inní mér?
(Reykingar – Sigurður Bjóla Garðarson/
Valgeir Guðjónsson)
Smám saman skilja leiðir með Palla og
Páli upp að vissu marki. Fyrsta og stærsta
skrefið á þeirri braut er á bls 21 þegar Páll
Hermanns hittir sjálfan sig, en týnir tví-
faranum og hefur umsvifalaust eftirför,
sem seinna leiðir hann að annarri leit –
að stúlkunni Stínu sem mögulega leynist
í borginni og kveikir þar bál.
Þar með er komið markmið sem er
ólíkt því sem Palli Sigsgaards hefur og
gengur fyrst og fremst út á að notfæra
sér ástandið sér til skemmtunar, þar til
sú gleði súrnar og breytist í söknuð eftir
vinum og foreldrum.
Það er ómaksins vert að skoða aðeins
viðbrögð Páls við einsemdinni. Þau ein-
kennast ekki af raunsæislegri örvænt-
ingu, tæpast einu sinni af forvitni um
orsakir ástandsins, umfram þessa kald-
fyndnu upptalningu:
Kannski hefur það falið sig. […] Eða
kannski var fólkið sett í sóttkví […]
Kannski sett í útrýmingarbúðir […] Eða
kannski var fólkið aldrei til. Kannski var
lífið fram að þessu aðeins draumur. (16)
Seinna í sögunni lætur Páll reyna á
fyrstu kenninguna, gerir tilraun til að
flæma móður sína úr felustað sinum
með stripli. En ekkert gengur. Hann
nær heldur ekki í skottið á tvífara
sínum, hvað þá Stínu litlu með eldspýt-
urnar.
En það er hugmyndin um að fólkið sé
ekki til sem fær á endanum vængina.
Ekki til í þessum heimi. Heimi sögunn-
ar og heimi Páls.
Í millitíðinni fær enn ein hugmynd
úr myndheimi barnabókarinnar lykil-
hlutverk. Hún lætur snemma á sér
kræla:
þögnin er grunn eins og sundlaugarend-
inn þar sem ekki má stinga sér. Harður
botn yrði fljótt fyrir höfði þess sem
styngi sér á kaf í þessa þögn. Hún er
þunn eins og skurn á eggi. (7)
Þarna liggur Páll enn í rúminu. En
eggin birtast aftur á sínum stað í frá-
sagnargrind Sigsgaards, í mjólkurbúð-
inni:
Á veggnum hangir plakat með aug-
lýsingu um egg. Ég greini sem samvisku-
samlegast frá þessari staðreynd. (18/13)
Og áfram er leikið með eggjahugmynd-
ina. Hvergi skemmtilegar samt en í
einum best heppnaða útúrdúrakafla
bókarinnar. Þar sem Palli situr á hótel-
tröppunum eftir máltíð þar sem hann
býr til heilan heim úr hráefnum úr eld-
húsinu, og risaeðlum úr eggjum – „Egg.
Allsstaðar eru egg“ (73) og gleypir í sig
heiminn sinn ákveður sögumaðurinn að
bjóða upp á eitthvað nýtt.
Jæja, nú þarf að gerast eitthvað allt
annað. Þannig eru bækur. (75)