Ófeigur - 15.08.1950, Blaðsíða 22

22
ÓFEIGUR
eigarnir tækju sér alræði og notuðu öll tæki grimmrar
valdbeitingar til að halda völdum og aðstöðu, sem feng-
in er með ofbeldi. Þessvegna verður að útrýma öllum
tegundum frelsis, þar sem kommúnisminn brýzt til
valda. Menn þekkja allglögglega aðferðir bolsivika £
Rússlandi og hversu þeir grundvölluðu ríki sitt. Þeir
tóku af lífi keisarann og þá af ættmönnum hans, sem
til náðist. Þeir drápu eða flæmdu úr landi alla efna-
menn og alla sem höfðu annarlegar skoðanir um þjóð-
mál. Þeir gáfu í fyrstu leiguliðum í orði kveðnu jarð-
ir sínar til að njóta hjálpar bænda móti öðrum stétt-
um. En eftir fáein ár tók Stalin jarðirnar aftur af
bændum og þjóðnýtti mestallan landbúnað í ríkinu.
Er talið að fimm milljónir rússneskra bænda hafi látið
lífið í þeim sviptingum. Það má nærri geta, að þegar
forráðamenn bolsivika í Rússlandi hafa brotið niður
heima í sínu landi alla mótstöðu með útlegð eða dauða-
dómum og flæmt burtu alla, sem ekki vildu vilj-
ugir beygja kné sín fyrir allsherjarkúgun marxista, þá
mundu slíkir menn ekki mildir húsbændur, þegar þeir
hefðu tekið stjórntaumana í framandi löndum. Hafa
menn í vesturlöndum nú mjög glögga hugmynd um
vinnubrögð Rússa í þeim löndum, þar sem þeir hafa
náð völdum og nota fámenna kommúnistaflokka sem
verkfæri til að beygja alla frjálshuga menn undir hina
austrtænu kúgun. Hin nýju vestrænu samtök, Marshall-
hjálpin og Atlantshafsbandalagið, eru þess vegna bjarg-
ráð, sem frjálsu þjóðirnar grípa til í von um að geta
varizt mestu mannlegri hættu sem til er á jörðinni:
En það er sigursæl innrás grimmra ofbeldismanna og
síðan miskunnarlaus og siðlaus kúgun þeirra um ótald-
ar aldir.
IX. Tyrkir og Engilsaxar á íslandi.
íslendingum hefur gengið erfiðlega að skilja
þessa hættu. Kommúnistar og fylgifiskar þeirra gera
allt sem þeir geta, til að villa almennum borgurum sýn
í þessu efni. Ein af röksemdum þeirra í einkasamtölum
gegn því, að þjóðin þurfi að tryggja sér styrk gegn inn-
rás, er sú, að aldrei komi til mála að innrás verði gerð
í vopnlaust land. Það má segja, að íslenzka þjóðin hafi
aðeins tveim sinnum á allri vegferð sinni komizt í kynni