Ófeigur - 15.08.1950, Qupperneq 40

40
ÓFEIGUR
að halda uppi samgöngum við Bandaríkin og Kanada en
eiga sinn versta óvin í kafbátum og flugvélum frá Is-
landi. Noregur og Danmörk mundu þegar í stað verða
að gefast upp fyrir ofurefli Rússa þar sem þeim gæti
engin hjálp borist vestan um haf. Innan skamms væru
England og Bandaríkin ein eftir í meginbaráttu við
Rússa og ættu við mikla erfiðleika að stríða til að geta
haldið uppi samgöngum yfir hafið. Hinsvegar mundu
Engilsaxar þegar í stað setja hafnbann á allar ofan-
sjávarsamgöngur við ísland. Munu þau ríki hafa nægan
herskipastól til þeirra aðgerða. Rússneski herinn yrði
þá að lifa af landinu, nema að því leyti sem Rússar vildu
láta kafbáta flytja olíu, benzín, vopn, og einhvern mat-
vælaforða handa yfirmönnum sínum á íslandi. Setu-
liðinu yrði vitaskuld ljóst frá byrjun, að það væri vígt
dauða á fslandi, en hefði það hlutverk með höndum,
að ganga af Atlantshafsbandalaginu dauðu. Ef Rússar
gætu haldið íslandi, meðan landher þeirra væri að
leggja meginland álfunnar undir sig væri náð þýðingar-
miklum áfanga. En ef þeim tækist að halda íslandi
missirum eða árum saman og slíta England að veru-
legu leyti frá Ameríku, þá væri fslandsleiðangurinn
þýðingarmesti þáttur í herntaðarframkvæmdum komm-
únista til heimsyfirráða. Þá mundi rússneska her-
stjórnin telja, að frá hernaðarsjónarmiði væri lítil fórn
þó að enginn maður úr setuliðinu á íslandi kæmi aftur
lifandi heim til ættlandsins.
En þeim fávísu mönnum, sem halda að slíkt setuhð
mundi færa íslendingum nýja gullöld eins og þá sem
fylgdi liði Engilsaxa á íslandi 1940—45, skjátlast mjög
hrapallega. Þeir menn komu til íslands sem bandamenn og
að því er Bandaríkjamenn snerti með sérstökum samn-
ingi. Hermenn Rússa kæmu sem dauðahersveit, fómað
fyrir hin hærri herstjórnarsjónarmið ættjarðarinnar.
Þeir yrðu að hfa að mestu af því, sem landið gæfi af
sér. Karlmennirnir yrðu þrælar sigurvegaranna, meðan
þeim yrði lífs auðið. Kvenfólkið yrði því ver sett þar
sem það yrði að deyja þeim dauða, sem vel siðaðar
konur telja í einu smánarlegan og hörmulegan. Hung-
ur, þrældómur og hörmulegasta eymdarlíf, á leið að
vesölum dauða, yrðu forlög íslenzku þjóðarinnar.
Að lokum myndu Enghsaxar hafa þann vígbúnað,
að þeir gætu sótt fsland heim, þrátt fyrir kafbáta og