Ófeigur - 15.08.1950, Page 42

42
ÓFEIGUR
hinn mikli munur á aðstöðu íslands eða grannland-
anna, Noregs, Svíþjóðar og Danmerkur. Öll þessi lönd
eru svo að segja landföst við bolsivika. Eins og fyrr
er að vikið, liggja rússneskir hervegir að norðurlanda-
mærum Noregs og Svíþjóðar, yfir Finnland. Rússar
geta látið ógrynni liðs streyma eftir þessum vegum,
líkt og þegar Hitler tók Pólland 1939 með leiftursókn.
Á sama hátt mundi her Rússa geta, eins og málum er
nú komið, tekið Danmörku, annaðhvort yfir Holseta-
land og Slésvík eða sjóleiðis. Eina von þessara land-
föstu þjóða er að fá stórkostlega hernaðarhjálp, mjög
bráðlega eftir að stríð yrði hafið, frá Bretlandi og Ame-
ríku. Hvort unnt yrði að veita slíka hjálp, verður að
miklu leyti háð því, hvort ísland er með frelsinu eða
kúguninni. Það er miklum erfiðleikum bundið, að verja
norrænu ríkin þrjú fyrir leiftursókn Rússa. En hafið
sem lykur um Island, lokar fyrir fótgönguliði, en slíkar
sveitir geta auðveldelga sótt að norrænu frændþjóðun-
um. Rússnesk innrás á leið til Islands yrði undir þeim
kringumstæðum að komast yfir hafið, brimgarðinn, þau
herskip, er bíða í Hvalfirði, öflugt fluglið þar sem mest
væri hættan og nokkur þúsund velbúinna hermanna.
Undir þeim kringumstæðum hefði rússnesk innrás eng-
in skilyrði til að geta heppnazt. Loftbardagar gætu
orðið yfir Islandi. Kafbátar mundu sökkva skipum og
bátum. Sprengjum kynni að vera varpað á byggðir og
mannvirki. Stríðið myndi skaða þjóðina á ótal marga
vegu. En höfuðólán siðaðra þjóða, innrás dauðavígðra
sveita úr árásarlandi, mundi ekki ná til íslenzku þjóð-
arinnar. Þess vegna er helgasta skylda allra þjóðræk-
inna Islendinga að sameinast sem fyrst um þá kröfu
til forráðamanna Atlantshafsbandalagsins, að þeir komi
á fót hér á landi nægilegum vörnum móti innrás og gefi
Islendingum kost á, eftir fólkstölu og efnum, að taka
sér á herðar hlutfallslegan þátt af fórnunum við vöm
ættjarðarinnar. Þá hefur þjóðin lokið síðasta þætti
sjálfstæðisbaráttunnar á þann hátt, sem sæmir vel viti
borinni þjóð með réttmæta virðingu fyrir fortíð sinni
og sögu.
XV. Tíu ráðherrar í fimm þjóðlöndum.
Islendingar hafa ekki tekið skörulega á land-
vamamálum sínum, síðan floti Breta hætti að