Tímarit Máls og menningar - 01.09.2003, Blaðsíða 8

Hann fær sér þriðja kaffibollann. Maginn gef-
ur frá sér háværa skruðninga, ekki ósvipaða
hljóðinu í kaffivél. Rúnnstykkið óhreyft á hvítum
diskinum. Hann veltir því fyrir sér hve langan
tíma taki það að verða hart. Hann sér ekki betur
en ostsneiðin sé byrjuð að dökkna.
15:00
Hvers vegna er hann undrandi? Hann vissi bet-
ur. Á hverju átti hann von? Hvað sem því líður er
honum það áfall að sjá tóm og yfirgefin vinnu-
húsin. Hér er hvergi lífsmark að sjá. Síðustu
mánuðina var aðeins unnið á einni hæð í gamla
verksmiðjuhúsinu og svo var mötuneytið ennþá
á efstu hæðinni í dagblaðshúsinu. Allt annað
stóð þá autt en hann veitti því enga athygli.
Þarna sat hann alla daga og lagði trúnað á síend-
urtekin loforð sem núna hljóma fáránlega.
Dagblaðshúsið hefur raunar staðið autt í heilt
ár, allt frá því blaðið var selt; hin fyrirtækin fóru
á hausinn. í því húsi hóf hann starfsferilinn fyrir
meira en 20 árum og einu sinni var hann með
litla skrifstofu þama á efstu hæðinni. Á síðustu
misserum fór vegur hans ört vaxandi, þegar
aðrir stjórnendur samsteypunnar flýðu unnvörp-
um var hann sífellt hækkaður í tign, uns hann
var orðinn næstráðandi eigandanum, manni
sem varla hafði heilsað honum áður, en var ekki
lengur sá stórtæki athafnamaður sem hann
hafði verið, því allt hafði skroppið saman.
í tveimur húsum sunnar voru lítil tímaritaút-
gáfa, útvarpsstöð og úthringingafyrirtæki. Allt
farið og húsin auð.
í gamla verksmiðjuhúsinu var hitt dagblaðið,
netmiðillinn og auglýsingastofa. Þegar sam-
steypan hóf starfsemi í þessu húsi var talað um
að verksmiðjan væri atvinnugrein fortíðarinnar
en að nú settist framtíðin að í húsinu. Verk-
smiðjan er hins vegar í blóma núna, staðsett
vestur á Granda, þar er unnið á næturvöktum og
vélarnar malla allan sólarhringinn. Við hliðina á
verksmiðjuhúsinu var prentsmiðjan. Henni var
lokað fyrir tveimur mánuðum.
Grafarþögn grúfir sig yfir hann hér. Sjaldan
hefur hann skammast sín jafn mikið. Þó veit
hann að þetta er ekki honum að kenna, en hann
tók þátt í þessu, trúði loforðunum, vann eins og
þjáni hjá sama fyrirtækinu í næstum aldarfjórð-
ung og stendur núna úti á götu og gónir á auða
glugga í mannlausum húsum.
Umfram allt finnst honum þetta óraunveru-
legt. Eins og í heimskulegri martröð að hann
geti ekki gengið inn í gamla verksmiðjuhúsið
núna, sest við skrifborðið sitt og haldið áfram að
vinna. Er í rauninni ekki líklegra að hann sitji þar
núna og sé að ímynda sér þessa vitleysu? Að sá
sem stendur hér fyrir utan sé hugarfóstur, fórn-
arlamb hans eigin ímyndunar?
16:00
Eftir langan, stefnulausan en fremur hressandi
göngutúr fer hann inn í biðstöðvarhúsið. Á Ijós-
brúnum lökkuðum trébekkjum situr fólk sem virð-
ist vera að bíða eftir þvi að gæfan snúist því í hag.
Þó er fólkið á svipinn eins og það sé búið að missa
vonina en þrjóskist samt við að bíða. Óræður ald-
ur, stórskorin andlit, skítugt hár og skítug föt. Yfir-
bragðið ber merki ólifnaðar en þó virðist enginn
drukkinn eða undirannarlegum áhrifum núna.
Hann hugsar með sér að á þessum tíma dags
sé venjulegt fólk í vinnunni en skrýtið fólk haldi
til á kaffihúsum og biðstöðvarhúsum og ferðist
með hálftómum strætisvögnunum. Núna er
hann með skrýtna fólkinu.
Hann lítur á úrið og undrast og skelfist hvað
tíminn hefur liðið. Hann hefur alltaf komið miklu
í verk á stuttum tíma og það er stórfurðulegt til
þess að hugsa hve fljótt er hægt að venjast því
að gera ekki neitt - tíminn líður samt.
Árum saman hefur hann verið á ferðinni
hérna í nágrenninu, að skreppa í banka eða búð
eða ná í bílinn niður á plan hérna fyrir vestan
þegar hann hefur ekki fengið stæði uppi á holt-
inu. En allan þennan tíma hefur hann aldrei stig-
ið fæti inn í biðstöðvarhúsið. Og núna þegar
hann loksins kemur hingað inn er það í erindis-
leysi, hann sem aldrei hefurfarið neitt án erind-
is, aldrei gert neitt án tilgangs þó að núna virð-
ist það allt saman hafa verið tilgangslaust, allt
hans bjástur í gegnum tíðina.
Hann ákveður að gera sér erindi með því að
fara inn á salernið, kreista úr sér nokkra dropa
og þvo sér um hendurnar.
Honum bregður í brún við spegilmyndina. í
svipnum greinir hann skömmina sem hann fann