Tímarit Máls og menningar - 01.05.2004, Síða 16

Einar Kárason
börn að grenja um miðja nótt inni 1 einhverju fátækrahverfi orðið stór-
kómískt ef maður segir frá því í þriðju persónu. En ef maður reynir að
lýsa því með augum einhvers sem er sjálfur inni 1 brjálæðinu þá eru
komnar allt aðrar aðstæður. Og ég hugsaði með mér að það sem ég ætti
eftir að gera væri að horfa á þetta fólk í návígi - innan frá. Þannig hugs-
aði ég Fyrirheitna landið.
Þegar ég lít til baka þá held ég að veikasti hluti þessarar trílógíu sé Am-
eríkuferðin, partar af henni koma efninu tiltölulega lítið við og eru bara
með af því ég hafði upplifað þetta sjálfur. Hins vegar eru íslandskaflarnir í
Fyrirheitna landinu meðal þess sem er best lukkað í þessu þriggja bóka
verki. Þegar drengurinn sem segir frá býr í „Nýja kofanum“ hjá ömmu
sinni og Baddi frændi sem er miðaldra fyllibytta er alltaf að koma þarna inn
á öllum tímum sólarhrings og endar með því að ffændinn reynir að eitra
fyrir honum. Þegar ég þarf að lesa upp úr þessum bókum þá eru það þessir
kaflar sem ég næ langbestu sambandi við og fæ bestu viðbrögðin við -
enda eru þetta þeir partar sem kveiktu í upphafi áhuga minn á söguefninu."
Leikgerðin gaf stjörnustatus
Árið 1987 birtirðu fyrst smásöguna „Opus Magnum“ um handritið að sög-
unni um Vigni erkiengil og nöturleg afdrif þess. Einn strengur þeirrar sögu
er spurningin um hver „eigi“ sögu og sýnir hvaðþú hefur verið lengi að velta
fyrir þér höfundarréttinum að sögum.
„Já ætli það tengist ekki Djöflaeyjarefninu? Fg heyrði fyrir löngu sam-
tal um þá skelfingu sem gat komið fyrir menn áður en tölvurnar komu
til þegar þeir voru að týna handritum. Þá sagði einhver: „Hafíð þið ekki
heyrt söguna um Steinar Sigurjónsson? Hann missti einhvern tíma hand-
rit í höfnina sem hann skrifaði um einhvern róna, og hann lét kafa eftir
því og þeir komu upp með líkið af rónanum!“ Það var kveikjan að sög-
unni um Vigni erkiengil. En sjálfsagt eru líka hugsanatengsl í sögunni við
það sem ég hafði verið að fást við - þó að enginn ágreiningur væri kom-
inn upp milli okkar Agga á þeim tíma.“
Hvencer kom sá ágreiningur upp?
„Vinskapur okkar stóð djúpum rótum og bar engan skugga á hann þó
að ýmsum sem stóðu okkur nærri fyndist við alveg yfirgengilegir! Það
var álag að hafa okkur saman með þennan prívat heim okkar.“
Og þessar raddir!
„Já, við þóttum voða háværir.
Skytturnar voru frumsýndar 1 febrúar 1987 og um svipað leyti var
leikritið Djöflaeyjan frumsýnt á vegum Feikfélags Reykjavíkur vestur í
14
TMM 2004 • 2