Tímarit Máls og menningar - 01.05.2004, Side 35

DULMAGN VlGDlSAR
myndina, mála síðustu myndina sem hún málaði í þorpinu og hélt að hún gæti
aldrei málað. [...] En ég fann þetta allt, vinur. Já, hún fann allt að lokum með
höndunum þegar hún strauk líkama minn (234).
Lúna og Edita eru seiðkonur hvor síns menningarheims sem umlykja
söguhetjuna Lenna. Einfaldur heiðarleiki mótar líf beggja og á meðan
Lúna vísar opinskátt í málverk Fridu Kahlo í verkum sínum sækir Edita
hugmyndir sínar í fyrirbæri náttúrunnar. Samt sem áður eru þær báðar
afsprengi eigin menningar og ná engum raunverulegum tökum á Lenna.
Hann „Kom hingað: Lenni. Fer héðan: Sonur ljóssins.“ (11) Hann er
staðfastur og ákveðinn um leið og hann er háður frumkvæði kvenna.
- Þá förum við, sagði Lúna og svo ókum við af stað. Ókum af stað upp aðalgöt-
una [... ] fram hjá og fram hjá og burt, heim, heim til íslands sem beið okkar. Og
það var einsog ég heyrði afa hvísla því í eyrað á mér að auðvitað hefði mér tekist
þetta, fólki tækist alltaf það sem það ætlaði sér. Fólk lætur alltaf draumana sína
rætast, nafhi minn (235-6).
Lenni leggur af stað í langferð og texti Vigdísar lýkst upp um leið og hann
lokast í Hjarta tungl og bláir fuglar. Dulmagn náttúru- og forlagatrúar
renna saman í verkinu þar sem innsæi og hyggjuvit fólks, sérstaklega
kvenna, er óháð stað. íslensk stokka- og steinatrú, álfa- og draugatrú er
það sem ræður lögum og lofum í þessum miðjukafla þríleiksins, auk
virðingar fyrir mætti náttúruaflanna, en hvorki óútskýranleg ævintýri
eða andatrú eins og talið hefur einkenna töfraraunsæið. Afinn álítur að
það sé „blóðið sem skiptir máli“ (71) og það er uppruninn sem kallar á
Lenna yngri, eða ef til vill óvissan um upprunann.
í síðasta kafla þríleiksins, Þegar stjarna hrapar, kveður við nýjan tón.
Frásagnir og lýsingar víkja fyrir greinandi uppljóstrunum, lausn ráðgátu
og leit. En það er ekki leit Lenna að eigin uppruna sem verður viðfangs-
efni höfundar, heldur leit sögupersónanna allra, með lögregluna í farar-
broddi, að skýringum á því hvernig og hvers vegna „Ungum manni skol-
aði á land um nótt í nóvember. Það bar enginn kennsl á beinin svona
fyrst í stað og það sváfu allir fuglar“ (8). Lesandinn er að nýju fluttur í
Laugarnesið og leiddur í allan sannleika um afdrif ættingja, kunningja og
vina Lenna eldri og Rósu. Það leggjast margir á eitt um að segja söguna
og sjónarhornið er margbrotnara en í fyrri tveim þáttum þríleiksins.
Spennusögustíllinn leysir ferða- og þroskasögustílinn af hólmi og at-
hyglin beinist að lausn margslunginnar gátu. Raunveruleikinn er hér blá-
kaldari og dulmagnið allt takmarkaðra.
Frásögur af æskuástum Lúnu og Rósu og tvíburanna Brúns og Blás,
TMM 2004 • 2
33