Tímarit Máls og menningar - 01.05.2004, Qupperneq 36

HólmfrIður Garðarsdóttir
eða Kjartans og Ólafs, eru sagðar. Æviferill Róberts (föður Lenna og
fóstra og föður Rósu), konu hans Helenu og tvíburanna sem Róbert
gengur í föður stað er rakinn, auk þess sem inn í söguna fléttast aðrar
persónur sem samtímis flækja og útskýra gang sögunnar. Rannsóknar-
lögreglumanninum Kjartani er komið íyrir í miðju verksins og hann
veltir fyrir sér tengslum atburða og persóna og spyr sig hvað sé eiginlega
að í þessum heimi (11).
Á sama tíma fá íbúar Madridar í Nýju Mexíkó engar fréttir af endur-
fundum Lenna við fólkið sitt og einu skilaboðin sem berast eru eftir
ósýnilegum brautum sem einungis innsæi eða næmni kvennanna í
Madrid getur tekið á móti. Flora lýsir ljósagangi á himni í bréfi til Lúnu
og Rósíta heyrir hvíslað í nóttinni:
„Ég get ekki andað. Það er ekkert líf án þín, mamma mín. Allt sem ég leitaði að
var ekki hér. Hér flæðir bara yfir mig sjórinn. Hér er ekkert nema sjórinn." [...]
Það var einsog ég frysi í sporunum. Síðan var einsog ég væri slegin í andlitið, tekið
væri fyrir kverkar mér og hert svo fast að mér fannst ég vera að líða í burtu. En þá
var sleppt og öll skynjun mín varð aftur skýr. (86)
Eftir þessa reynslu yfirgefur Rósíta Madrid og heldur af stað til íslands í
leit að syni sínum. Hún kemst fljótt að því að hann hafði komið til lands-
ins og dvalið hjá Lúnu en farið þaðan án þess að komast til föður síns.
Fram á sjónarsvið sögunnar kemur Viktoría Jónsdóttir, öfundarkona
Lúnu og æskufélagi þeirra Rósu, sem trúir bara því sem hún tekur á og
sér með eigin augum (20). Það fellur í verkahring Viktoríu og vinkonu
hennar, skáldkonunnar Dídíar, að veita nýja innsýn í fortíðina, magna
upp spennuna og flækja um leið söguþráðinn. Áhrif og völd Dídíar, sem
„þegar [er] byrjuð að skrifa þriðju bókina [...] og hún hefst sannarlega
ekki á morði“ (184), verða ljós þegar hún heldur því fram að það sé hún
sem gefur Viktoríu „líf og afl til að stytta mér stundir, leika við mig og
hjálpa mér að breiða yfir sorg mína“ (191). Þekking hennar á efniviðum
fyrri þátta þríleiksins kemur fram þegar hún opinberar vitneskju sína á
smáatriðum úr lífi Rósu og þegar hún reynist hafa verið sú „sem fékk
upphaflegu hugmyndina að heimkomu Lenna“ (183).
Smám saman rennur upp fyrir lesandanum að Dídí, sem dvelur við
skriftir „í öllu sínu frelsi úti í París“ (214), er örlagavaldur sögunnar, og
þótt hana langi nú að skrifa nýja byrjun á hana þá er sagan „löngu byrjuð
og ekki hægt að stöðva hana“ (214). Textinn er orðinn til og glæpurinn
framinn, og það var Viktoría sem varð að „líta undan“ á meðan Dídí
framdi hann (214). í ringulreiðinni biður Dídi um leyfi til „að mega mis-
stíga sig“ um leið og hún kveikir á tölvunni og byrjar að skrifa síðasta
34
TMM 2004 • 2