Tímarit Máls og menningar - 01.05.2004, Side 44

Böðvar Guðmundsson
„Þar skall hurð nærri hælum,“ sagði Davíð í Múla, sem sagði
þessa sögu þegar hann kom á framboðsfundinn í haust.
„Stórhættulegt helvíti!“
Og svo eiga þessir lampar til að kveikja í húsinu, einhver maður
í annarri sveit missti lampa á gólfið og olíupelinn fór í mél og mask
og logandi olían flóði um húsið sem auðvitað brann til kaldra kola.
Passa að lampinn ósi ekki og börn mega aldrei hreyfa við log-
andi ljósi.
Það er skelfing dauft ljós sem þessir lampar gefa, einhver munur
eða rafmagnsljósin á Bakka. Þar er rafstöð, Húsagilið virkjað,
hvernig sem það var nú hægt.
„Af hverju er bæjarlækurinn ekki virkjaður?“ spyr Ólafur pabba
sinn.
„Ja, það er nú verkurinn,“ svarar Jóhannes á Bóli. „Það er víst
lítið vit að virkja lækjarsytru sem þornar upp á hverju sumri.“
„Hvernig var þá hægt að virkja Húsagilið á Bakka.“
„Það er svo miklu meira vatn í því,“ svarar Jóhannes. „Það
þrýtur hvorki í þurrkum né frosti.“
Á Bakka er allt miklu meira en á Bóli.
En framfarirnar eru nú samt á leiðinni, jafnvel að Bóli. Einn
góðan veðurdag þegar tíminn hefur staðið lengi kyrr kemur mikill
kassi með mjólkurbílnum. Hann er svo þungur að Jóhannes ræður
ekkert við hann einn og fær Guðjón í Skarði til að hjálpa sér að
drösla honum heim á hlað.
„Þetta verður allt annað líf,“ segir Jóhannes, „og nógur er nú
vindurinn.“
En Guðjón trúir ekki á framfarirnar. „Það er lítið vit í þessu,“
segir hann. „Rokið rífur þetta með sér eins og allt annað. Nær að fá
sér góðan lampa.“
„Þetta er framtíðin, maður,“ svarar Jóhannes. „Og hver hefði
trúað því að framtíð Islands byggi í vindinum?“
Þetta fmnst Guðjóni ekki svaravert og fær sér duglega í nefið.
Svo fara þeir inn í bæ að drekka kaffi hjá Sólu og Jóhannes kveikir
í pípunni og Guðjón fær sér affur í nefið og halda áfram að jagast
í bróðerni um gildi framfaranna.
En tíminn nemur þó ekki staðar. Daginn eftir kemur Benedikt á
Hjalla. Það er frost og jafnfallinn snjór og Benedikt gengur á
42
TMM 2004 • 2