Tímarit Máls og menningar - 01.05.2004, Side 46

Böðvar Guðmundsson
Það er hægur andvari af norðri og vægt frost sem er líka eins gott
því báðir verða að vera berhentir mestan tímann og nú situr stélið
á sínum stað en þá gerist skyndilega nokkuð óvænt, kaldur vind-
sveipur þyrlar upp skrúfu af lausamjöll niðri á jörðinni og stélið
sýnir að það er ekki allt þar sem það er séð, það vindur sér snarlega
undan vindáttinni og slær þá báða í leiðinni svo Benedikt missir
skrúflykilinn og er rétt hrotinn út af pallinum, skinnhúfan lemst af
Jóhannesi sem læsir báðum örmum um turninn og reiknar ekki
með lengra lífi. En þetta var bara einn vindsveipur og hann logn-
ast útaf, þeir ná aftur jafnvæginu og Benedikt segir að þeir verði að
bregða reipinu um stélið og halda því föstu meðan hann festi
dýnamóinn við það. Honum er ekki lengur skemmt. Þeir binda
stélið og fikra sig síðan báðir niður af þakinu loppnir og kaffiþurfi.
Að kvöldi þessa dags situr rellan fullsköpuð á sínum stað. Hún
er komin að Bóli alla leið frá Illinois í Ameríku til að lýsa upp
myrkrið og forða fólki frá köfnun í lampaósi. í þeirri hættu verður
fólk þó að þrauka enn í nokkra daga meðan Benedikt leggur
leiðslur í hvern krók og kima, festir perustæði í loft og veggi, setur
slökkvara og innstungur á rétta staði, tengir, skrúfar og þræðir.
Galdrameistarinn sá. Loks er svörtum ferlíkjum raðað saman á
háaloftinu innan við gluggann sem forðum var tekinn úr við pall-
smíðina, þeir heita geymarnir og í þá skal ljósið sótt þegar ekki
blæs. Úr hemli rellunnar hangir langur vírstrengur með lykkju á
endanum sem er krækt á sextommu sem Benedikt rak inn í bita í
gaflinum í seilingarhæð. Þegar allt er tengt sem tengja skal krækir
hann lykkjunni af sextommunni, það er sama blíðan og síðustu
daga, hægur norðanandvari og vægt frost. Vængur rellunnar fer að
snúast, þau standa þarna öll og horfa á undrið, Fríða gamla, Sóla
og Jóhannes, Jóhanna og Ólafur, jafnvel Kári sem er óþolandi og
skilur ekki mikilvægi stundarinnar. Það er enn ljós dagur og þó svo
að þorradagarnir séu ekki langir er langt að bíða rökkursins að
þessu sinni. En það kemur og þá er fyrsta ljósið kveikt. Því líkt ljós!
Tuttugu og fimm kerta peran lýsir tvisvar sinnum meira en allir
olíulamparnir, jú framtíð íslands býr í vindinum.
En það má ekki leika sér að ljósinu. Logandi ljós er ekki barna-
meðfæri og það er rafmagnsljós víst ekki heldur. Kári sem er óviti
hefur óséður klifrað upp á stól um kvöldið og náð upp í slökkvar-
44
TMM 2004 • 2