Tímarit Máls og menningar - 01.05.2004, Blaðsíða 64

Berglind Gunnarsdóttir
Ánþessað eiga við samtíning af skrani?
Hver geingur á jörðu faðmaður af himni
og hittir í alvöru fólk og fyllist af fólki
dýrum grösum og grjóti
sól túngli og stjörnum
skýjum og regndropum
milli himins og jarðar
hérnamegin
í þessu lífi
haugafullur af kossmosa?
Það er sterkur svipur með þessu ljóði og ljóðinu „Himinn og jörð“ eftir
César Vallejo. Ég ætla mér ekki að bera þessi ljóð saman eða sýna hvað er
líkt og ólíkt með þeim, aðeins benda á hið augljósa, notkunina á spurn-
arfornafninu „hver“. Það er ákaflega sterkt tæki í ljóðunum báðum og ber
uppi merkingu þeirra og áhrifamátt.
Hver á ekki blá föt?
Hver borðar ekki morgunverð og fer síðan með sporvagni,
Með sígarettu í munni og kvöl í brjóstvasanum?
Ég sem er fæddur svo einmana!
Ég sem er fæddur svo einmana!
Hver skrifar ekki bréf?
Hver ræðir ekki mjög mikilvægt efni
Og deyr ekki samkvæmt venju og grætur ekki þegar við á?
Ég sem aðeins hef fæðst!
Ég sem aðeins hef fæðst!
Hver heitir ekki Carlos eða eitthvað annað?
Hver kallar ekki köttinn kött?
Ó ég sem aðeins hef fæðst svo einmana!
Ó ég sem aðeins hef fæðst svo einmana!
(Þýðandi Jóhann Hjálmarsson)
Hinn sári tónn og bitri broddur í ljóðum Césars Vallejos ristir djúpt.
Stundum dýpra en afborið verður. Ljóðaheimur Dags hefur sterka skír-
skotun í þessa tilfinningu Vallejos, svosem í ljóðið Byrði.
62
TMM 2004 • 2