Tímarit Máls og menningar - 01.09.2005, Side 13

Moldin syngur ekki alltaf
Það er annars verst að ég skuli ekki geta skrifað þér neitt. En það er
alveg ómögulegt. Þú verður að fyrirgefa það góða Ragni mín. Mér er
kalt, og ég er syfjaður. Svo er ég heimskur og handlama. Klukkan er 12.
Ég er búinn að vera í tvo tíma að skrifa þetta bréf. Bréfaskriftir eru held-
ur leiðinlegur og ófrjór iðnaður.
En hvað þú varst alltaf góð Ragni, og full af skilningi og samúð. - Nú
er bara leiðinlegt að ég skuli vera orðinn fullorðinn maður.
Ég legg ekki upp með aðra örk. Það þýðir ekkert.
Vertu marg-marg-marg blessuð Ragni mín góð. Guðm. Böðvarss.
Hvítárbakka á skírdag 1930
Elsku drengur minn!
Ég hef brotið af mér traust þitt. Það er alveg eins og það hlaut að verða.
Ég hef ekki verið vinur neins svo að ég hafi ekki brugðist honum þegar
mestu varðaði. En þig ætlaði ég ekki að meiða. Þig? Ég hef aldrei ætlað
að meiða neinn. Og þó verður það svona.
Mér var þetta mátulegt. Ég þóttist vera að berjast um sál þína, en ef
til vill var ég að berjast um mína eigin fordild. Ljóðin þín eru partur af
lífi mínu, þau eru eins og englar sem bregða birtu yfir hvern einasta grá-
an dag, söngur í þöglum skógum og þögn í borganna dyn. Hvað vildi
ég vera að gefa öðrum hlutdeild í þeim. Öðrum óviðkomandi. Æ en það
var þetta: Mér fannst hellirinn standa annarsvegar og vilja gleypa þig,
grýlukerti ofan úr loftinu urðu eins og hræðilegar tennur og ég sá ekki
nema myrkrið fyrir innan. Hinsvegar rann lífið framhjá eins og gullinn
straumur. Hvers vegna vildi ég taka ráðin af þér. Harpan getur hljómað
allra dýrlegast innan úr hellisdjúpinu. Og þó. Moldin angar ekki alltaf,
hún syngur ekki alltaf. Þjónn moldarinnar missir stundum sjónar á
fjöllunum af því hann þarf að einblína á grösin. Missir stundum sjónar
á himninum.
Hver er ég að ég vilji ráða öðrum. Fyrirgefðu mér. Það er það eina sem
ég vildi sagt hafa. Fyrirgefðu mér.
Sennilega getur þú ennþá, ef þú vilt, komið í veg fyrir að kvæðin
birtist, með því að skrifa ritstjóra Eimreiðarinnar, því að kvæðin komu
ekki í síðasta hefti. Ég man ekki með vissu hver þau voru sem Kristinn
fór með, en alveg áreiðanlegt að það var ekki „Fyrsti kapituli“. Aftur á
móti „Nú er hún átján ára“, „Frændi“, „Aftansólin eldi steypir", ég held
„Rauða húsið“ og „Hesturinn minn brúni“ og nokkur fleiri.
Svo ekki meira. Reyndu að fyrirgefa mér og snúðu ekki alveg við mér
bakinu. Mér þykir svo vænt um þig, því þú ert bróðir minn. Þú ert ekki
gestur í lífi mínu, nei. Þú ert förunautur minn þó við sæjumst aldrei
TMM 2005 • 3
11