Studia Islandica - 01.06.1975, Síða 56

54
verða álög af hennar hendi, eða stjúpunnar, að hann skuli
ekki kyrr þola fyrr en hann komist á fund hennar.
Nii skal gefa gætur að orðfæri. Hin unga kona segir,
að mey bíði hans í fjarlægu landi: „der sidder en mo i
fremmede land, /hun længes (lider fast) efter dig“, sbr.
orð móðuriimar: „Löng er för, langir ’ru farvegir, langir
’ru manna munir“. Þá kom sjálf álagaorðin: „Du skalt
aldrig ro bide /og aldrig ro fá /farend du fár lost det
sorrigfuld hjarte /saa længe haver li[gg]et i trá“, svo
A-textinn, en í B-texta „Du skalt aldrig sovnen sove /og
aldrig roen fange, /for du fár lost den skonne jomfru /som
lig[g]er for dig i tvange." Hér vantar sjálf álagaorðin í Gró-
galdri, en sveinninn segir móður sinni efni þeirra („Þar
bað hon mik koma, /er kvæmtki veit“), en álagaorðin í dans-
inum svara mjög sæmilega til vísnanna í lok Fjölsvinns-
mála („Lengi ek sat . . . /beið ek þín dœgr ok daga, /nú
þat varð, /er ek vætt hefi. /. . . Þrár hafðar, /er ek hefi
til þíns gamans, /en þú til míns munar . . .“)
Eftir að hafa heyrt álagaorðin, fer sveinninn til dysjar
móður sinnar. Hér er skotið inn í dansinn orðum hans til
manna sinna, að þeir skuli sitja og drekka, meðan hann
fari á fund hennar. Hér mætti hugsa sér setningu i ó-
bundnu máli í Grógaldri eða þó enn heldur visu, þar sem
hann kvæði þetta (eitthvað þessu líkt er í flestum eða öll-
um tilbrigðum dansins).
Síðan gengur sonurinn til dysjarinnar og vekur móður
sina af svefni dauðans. Þetta tel ég óhikað norrænt minni.
Óðinn lék þvílíka hst (sjá Hávamál 157, Baldursdrauma
4-5 og fjöldamargar kenningar sem lúta að þessu), shr. og
frásögn af Hervöru og Ormari unga. Yfir frásögninni í
Grógaldri er helzt svipaður blær og í Baldursdraumum.
Þar segir svo:
Nam hann vittugri
valgaldr kveða,
unz nauðig reis,
nás orð um kvað: