Studia Islandica - 01.06.1975, Blaðsíða 180

178
órói hjartans, það er einfaldlega uggur, geigur, hræðsla,
og trúbadúrar lögðu það ekki í vana smn að vekja upp
dauðar konur.
Við fikum okkur nú áfram til annara brota kveðskapar
undir hnepptum háttum. Verður þá um 996 fyrir vísa i
Eyrbyggju, eignuð Bimi Breiðvíkingakappa [Skjd. A, I
134]. Hana má telja meðal hinna fegurstu fornvísna, og
er hún á þessa leið:
Sýlda skar ek (skar’k) svana fold
súðum, því at gæibrúðr
ástmn leiddi oss fast,
austan með hlaðit flaust,
víða gat ek vásbiið,
víglundr nú um stund
helli bjrggir hugfullr
hingat fyr konu bing.
f Heimskringlu og víðar gettu manns þess, sem Brynjólf-
in- hét og var kallaður úlfaldi. Hann gerðist lendur maðm'
Ólafs helga og þá að honum gullbúið sverð og höfuðbæ
þann, er Vettaland heitir. „Brynjólfr orti vísu um gjaf-
amar, ok er þat niðrlag at:
Bragningr gaf mér
brand ok Vettaland.“
[Skjd. A I, 299.]
Svo segir Snorri.
Um líkt leyti var skáldið Óttar svarti með Ólafi konungi
sænska og orti um hann drápu undir hnepptum hætti. Hún
er talin frá því um 1018. Er dálítið varðveitt af henni,
og er hún því Hðtæk til að veita skilning á þessum bragar-
hætti, frekar en einstakar vísur eða kviðlingar geta verið.
Komið verður aftur að henni, þegar farið verður að hyggja
að bragfræði þessara hátta.