Studia Islandica - 01.06.1975, Blaðsíða 194
192
Ef spurt væri, hvers vegna svo vandlega sé hér grennsl-
azt eftir magni annarar raðar í hálfhnepptu vísuorði, hverja
málfyllingu hún hafi, er svarið auðsætt. Hér á undan var
þess getið, að mjög áherzlurýr atkvæði kæmu aftur og aftur
fyrir í þessari röð, og gæti þá vaknað grunur um, hvort
hún væri í raun og sannleika rishæf. En nánari athugun
sýnir, að sá grunrn: er ekki á réttum rökum reistur. Auð-
séð er á skránni hér næst á undan, að nóg eru dæmi þess,
að í henni sé stuðull, og er röðin því óneitanlega rishæf.
Rétt er að athuga ögn nánar atriði, sem varða stuðla-
setninguna 2-3, og þó einnig 1. röð. Og loks kemur til
greina
c. stuðlasetning 3-4.
Vísan úr Snæfríðardrápu og sú, sem eignuð er Bimi
Breiðvíkingakappa, hafa tvíkvæð orð (-x) í fyrstu röð, og
oftast stuðlasetninguna 1—3. Þó ber út af því: í drápunni
(l1) kemur fyrir stuðlasetningin 3—4. I Ölafsdrápu Óttars
svarta er sótzt eftir stuttum línmn og gagnorðu máli; stuðla-
setningin er 1—3. Hér (51) er eitt dæmi um „en“ til að fylla
aðra röð, en það er vitaskuld ekki einsdæmi, en í lok 6. vísu
koma fyrir orðin „er framr Svía gramr“, og er það óvana-
lega vandræðalegt: hið áherzlurýra sagnorð lendir hér í
upphafi vísuorðs og ber stuðul!
Með vísum Orms fer að kveða meira að stuðlasetning-
unni 3-4 en í fyrri dæmxnn; þau eru hér sjö, og eitt dæmi
um 2-3. Þetta dregur stundum úr magni fyrstu raðar, svo
að nú fara að koma fram vísuorð eins og þessi: 53 en
drafnar loga lofn, 41 því at hols hrynháls, að ekki sé gleymt:
11 At væri borit bjórs. Öll eru þessi upphafsorð veigalítil,
en þar tekur þó síðastnefnda dæmið út yfir. Vísa Eilífs
hefur stuðlasetninguna 3-4 í 1., 3., og 5. vísuorði, en 1-3
í hinu 7., og þar ber orðið ok stuðul, en það mun raunar
merkja ‘einnig’, og er þá ekki alveg áherzlulaust. — 1
kviðlingi Gunnars, í 3. vísuorði, er stuðlasetning 2-3, en
braglínan öll er: „á Birni bilgjarn“, með áherzlulaust orð
í upphafi.