Studia Islandica - 01.06.1975, Blaðsíða 213
211
báðum til frægðar. Óteljandi hafa þær leiðir verið, sem
legið hafa frá frlandi til fslands á þeim tima.
Hér á undan var getið um þann mismun, sem er á írskri
og norrænni hljóðstafasetningu. Með hkum hætti mætti
benda á þann mismun, sem er á norrænum hendingum
og írsku rimi (endarími). frska rímið getur verið einkvætt
orð, tvíkvætt eða þríkvætt, en hendingin norræna nær
aðeins yfir eina samstöfu, og þó minna, þegar um skot-
hendingu er að ræða, þá myndast hendingin (,,rímar“)
aðeins af samhljóðmn í áherzluatkvæðum orðsins. f írskum
kveðskap er algengt að vísuorð rími t.d. xa/ýa, þ.e. rímið
lendir á jöfnu vísuorðunum, en stundum er að ræða um
rímið aa bb. Allir liðir rímorðsins ríma við tilsvarandi rim-
orð. En eins og alkunnugt er, tekur hin klassiska norræna
hendingaskipun, þ.e. hendingaskipun dróttkvæðs háttar, að-
eins til tveggja atkvæða í sama vísuorði og ekki til annara
vísuorða. Loks er enn sá munur, að samhljóður myndar í
norrænum kveðskap hendingu með sama hljóði á öðrum
stað í linunni, en i írskum kveðskap skiptast orðin í flokka,
til að mynda ríma atkvæði sem enda á p, c, og t saman,
eða b, g, d, o.s. frv. Ég hef því enga trú á þvi, að hendingar
í hnepptum háttum séu sprottnar af írskum rímreglum,
og sýnist mér það sem vitað er um aldur hnepptra hátta
með norrænum þjóðum samrýmast því, að hendingarregl-
umar séu komnar frá dróttkvæðum hætti. Og jafnvel þó
að Haraldur konungur hefði ort Snæfríðardrápu, sem ekki
er líklegt, þá væri að ræða um áhrif frá hirðskáldum hans
sjálfs.
En þeim, sem vilja grafast eftir því, hvort hendingar í
dróttkvæðum hætti væru ekki komnar úr írskum skáld-
skap, og reglumar væru skapaðar af einhverjum meistara,
þætti mér vera mega, að vert væri að rannsaka hið svo-
nefnda accaill-rrm í írsku; það minnir með kynlegu móti
á hendingar hjá Braga gamla. En hvort slík tilraun bæri
árangur, læt ég ósagt.
Hér að framan hafa verið nefnd dæmi tiltekinna ís-