Heilbrigt líf - 01.06.1952, Blaðsíða 72

meðal ungbarna og barna á aldrinum 1 — 3 ára, en
einnig örlítið meðal fólks yfir 75 ára.
Það er í þessari hækkun meðalaldursins, sem hinn
fjárhagslegi ávinningur þjóðfélagsins er fólginn. Ýmsir
hafa reynt að reikna hann út, meðal þeirra Dublin, Lotka
og Spiegelmann í bók sinni „The Money Value of Man“
(Peningagildi mannsins). Þótt niðurstöður þeirra eigi
sérstaklega við um Bandaríkin, má draga nokkrar al-
mennar ályktanir af þeim.
Það er í fyrsta lagi augljóst mál, að bernskan og æsk-
an til 15 eða 18 ára aldurs er fjárhagsleg byrði fyrir
fjölskylduna og þjóðfélagið og til þess að það framlag
glatist ekki, heldur gefi arð síðar, þegar börnin verða
starfandi þjóðfélagsþegnar, verður að vernda þau eftir
beztu getu. í Bandaríkjunum er reiknað með, að ungling-
arnir byrji ekki að sjá fyrir sér sjálfir fyrr en eftir 18
ára aldur og að kostnaðurinn til þess aldurs sé 10 þúsund
dollarar fyrir fjölskyldu með 2500 dollara í árstekjur.
Ef kostnaður, miðaður við tekjur, er svipaður þar og
hér, mundi þetta svara til 100 þúsund króna hjá fjöl-
skyldu með 25 þúsund króna árstekjur.
Rannsóknir á tekjum manna í Bandaríkjunum sýna,
að hátekjumenn ná ekki hámarki í tekjum fyrr en 55
ára, en menn með lægri tekjur 35—40 ára, en yfirleitt
breytast þær lítið milli 25 og 65 ára.
Það má ef til vill segja, að 18 ár sé nokkuð hár aldur,
því að það er víða, sem unglingarnir byrja að vinna
nokkuð yngri og kostnaðurinn er ekki alstaðar sá sami.
Hann fer eftir því, hve mikið fé er lagt í uppeldi og
menntun barnanna. Þar sem lítið sem ekkert er lagt til
þeirra mála og börnin byrja að vinna um leið og þau
geta staðið, er viðhorfið vitanlega allt annað.
Þjóðir, sem komnar eru á það menningarstig að kom-
ast af með tiltölulega lítið framlag til heilbrigðismála,
en ná jafnframt bezta árangri, uppskera margfalt í
verndun þess höfuðstóls sem ungviðið er.
70
Heilbrigt líf