Úrval - 01.12.1948, Blaðsíða 15

GJAFIR VITRINGANNA
13
höndum. Einu sinni hikaði hún
og stóð kyrr á meðan eitt eða
tvö tár féllu á rauða, slitna
gólfteppið.
Hún brá sér í brúnu treyjuna
og setti á sig brúna hattinn.
Með þyt í pilsunum og glamp-
ann enn í augunum þaut hún út
um dyrnar, niður stigann og út
á götuna.
Hún nam staðar fyrir fram-
an skilti með álitruninni:
„Madame Sofronie. Hár af
öllum gerðum“. Ella hljóp upp á
fyrstu hæð og nam staðar más-
andi. Madame Sofronie var stór,
hvít og kuldaleg.
„Viljið þér kaupa hárið af
mér?“ spurði Ella.
„Ég kaupi hár,“ sagði frúin.
„Takið af yður hattinn og lofið
mér að sjá hvernig það lítur
út.“
Aftur féll brúni fossinn niður
um herðar hennar.
„Tuttugu dali,“ sagði frúin
og lyfti hárinu með æfðri hendi.
„Látið mig fá þá fljótt,“ sagði
Ella.
Og næstu tveir tímar liðu
áfram á rósrauðum vængjum.
Gleymið samlíkingunni, hún er
-misheppnuð. Ella var að leita
í búðunum að gjöfinni handa
Jim.
Hún fann hana að lokum.
Hún hafði sannarlega verið gerð
handa Jim og engum öðrum.
Það var ekkert henni líkt í
neinni búð, og hún hafði leitað í
þeim öllum, hátt og lágt. Það
var platínuúrfesti, einföld og
látlaus að gerð, sem bar gildi
sitt í efninu eingöngu, en ekki
í yfirgengilegu útflúri — eins
og allir góðir hlutir eiga að
gera. Hún var jafnvel samboðin
úrinu.
Um leið og Ella sá hana, vissi
hún, að Jim varð að eignast
hana. Hún var eins og Jim —
yfirlætislaus og verðmæt —
lýsingin átti jafnvel við bæði.
Tuttugu og einn dal tóku
þeir fyrir hana, og hún
flýtti sér heim með 87 sentin.
Með þessa festi við úrið gat
Jim litið á það í viðurvist
hvers sem var. Þó að úrið væri
glæsilegt, leit hann oft á það í
laumi vegna gömlu, slitnu leður-
reimarinnar, sem hann varð að
notast við í stað úrfestar.
Þegar Ella kom heim varð
gleðivíman að þoka nokkuð
fyrir hyggni og forsjálni. Hún
náði í krullujárnið sitt, kveikti
á gasinu og bjóst til að gera
við þær skemmdir, sem gjaf-
mildi hennar að viðbættri ást-