Úrval - 01.12.1948, Blaðsíða 110

108
TJRVAL
aldingarða, ekrur og geysistór-
an skemmtigarð, og á nokkrum
vikum hafði hann keypt fjöru-
tíu þúsund ferfet lands fyrir átj-
án þúsund franka, án þess að
viðhafa þá varúð að láta sér-
fræðinga líta á landið.
Balzac var þeirrar skoðunar,
að um peningaútgjöld væri í
raun og veru ekki að ræða, með-
an féð væri tekið að láni. Hann
iðaði í skinninu af ánægju yfir
því að vera orðinn landeigandi,
og honum kom ekki í hug að
vera að hafa neinar áhyggjur af
nýja húsinu, fyrr en það væri
fullgert. Hann leit sem sé þann-
ig á málið, að nýja húsið myndi
ekki kosta hann einn eyri, því
að hann hafði talið Viscontis-
hjónin á að verða þátttakendur
í þessu glæsilega fyrirtæki. Með-
an hann væri að byggia nýja
húsið, myndu þau láta lagfæra
gamla kofann með eigin afnot
fyrir augum, og síðan myndu
þau borga honum hæfilega húsa-
leigu. Hvaða ástæða var þá til
að vera áhyggjufullur ?
Hópur verkamanna og iðnað-
armanna kom á vettvang. Stein-
smiðir, trésmiðir, garðyrkju-
menn og lásasmiðir hófu vinnu
þegar í stað. Það var farið að
grafa fyrir húsinu, gangstígir
voru lagðir, fjörutíu eplatré og
áttatíu perutré voru gróðursett
og í einu vetfangi breyttist um-
hverfi hins „afskekkta býlis“ í
það svið byltingar og umróts,
sem Balzac þarfnaðist til þess
að örva hug sinn og tilfinning-
ar. Viku eftir viku æddi hann
upp brekkuna, til þess að herða
á verkamönnunum.
Veggirnir hækkuðu, en jafn-
framt óx kostnaðurinn. Balzac
fór að verða ofurlítið áhyggju-
fullur. Alveg eins og þegar hann
réðist í prentsmiðjukaupin, hafði
hlaupið ofvöxtur í lítið fyrir-
tæki, unz það var orðið honum
ofviða.
Það var ekki hægt að losna
við hundrað þúsund franka
skuld með sparsemi eða aukn-
um ritstörfum, heldur aðeins
með miklum og skjótfengnum
gróða. Balzac varð að finna ein-
hverja leið til þess að verða
auðugur í fljótu bragði, og hann
taldi sig hafa fundið þá Ieið.
Áður en trén fóru að laufgazt,
var hann horfinn, og enginn vissi
hvert hann hafði farið. Hann lét
ekki hafa annað eftir sér um
fyrirætlun sína en loðin ummæli
á þá leið, að hann væri í þann
veginn að verða ríkur.
Sagan um það, hvernig Balzac
ætlaði sér að verða milljóna-
mæringur í einum svip, er ágætt
sýnishorn af hinum stórkostlegu
heimskupörum hans, og væru
heimildirnar ekki óyggjandi,
myndi engin ævisöguritari dirf-
ast að skýra frá henni sem
dæmi um víxlspor snillings.
Þegar Balzac fór til ítalíu árið
1837, kynntist hann kaupmanni
að nafni Giuseppe Pezzi, sem
skýrði honum frá því meðal ann-
ars, að landið byggi enn yfir
miklum fjársjóðum, sem hefðu