Úrval - 01.12.1948, Blaðsíða 123

örvœnting elskhugans.
Smásaga,
eftir Honoré de Balzac.
EGAR Karl áttundi fékk þá
hugmynd, að skreyta Am-
boise-kastalann, réði hann til
sín ýmsa iðnaðarmenn, mynd-
höggvara, málara, múrara og
byggingameistara, sem skreyttu
svalirnar með framúrskarandi
listaverkum, sem hafa þó mjög
gengið úr sér síðan fyrir hirðu-
leysi.
Um þetta leyti hafði hirðin
einnig aðsetur sitt á þessum
fagra stað, og eins og alkunna
er, hafði konungurinn mjög
mikla ánægju af að horfa á
hina slyngu verkamenn vinna
úr hugmyndum sínum. Meðal
þessara útlendu herra var Itali
nokkur að nafni Angelo Capp-
ara, hið ágætasta ungmenni
og betri myndhöggvari en
nokkur hinna, þrátt fyrir æsku
sína, og var það mörgum
undrunarefni, að líta mann á
vordegi lífs síns svo miklum
gáfum gæddan, enda var honum
varla svo sprottin grön, að á-
sjóna hans bæri vott þeirrar
karlmannlegu hátignar, sem
fylgir slíkum gróðri. Konur
gerðu sér mjög títt um Angelo
þenna, því hann var heillandi
sem draumur og dapur sem
dúfa, yfirgefin ein í hreiðri við
fráfall makans. Og ástæðan var
þessi: myndhöggvarinn þekkti
bölvun fátæktarinnar, sem þrúg-
ar og þrengir að öllum athöfn-
um lífsins. Hann lifði hinu
aumasta lífi, nærðist lítið og
blygðaðist sín fyrir fjárþröng
sína og þráði framar öllu öðru
hið áhyggjulausa líf, sem svo
vel hentar þeim, er gæddir eru
hugsun og starfandi heila.
Þessi ungi Flórenzbúi kom til
hirðarinnar í skartklæðum, af
einskæru oflæti, en vegna ungl-
ingslegrar óframfærni og
ömurlegra örlaga sinna þorði
hann ekki að beiðast launa
sinna af konunginum, sem af
klæðaburði hans réði, að honum
mundi vel borgið í hvívetna..