Úrval - 01.12.1948, Blaðsíða 113

BALZAC
111
við andstreymið — vonin um
að geta setzt að í nýja húsinu,
þar sem hann gæti unnið upp
tímann, sem eyðzt hafði í Sar-
diníuförinni. En hann varð
einnig fyrir vonbrigðum að
þessu leyti. Ekkert var tilbúið.
Landið var „eins bert og lófi
manns,“ húsið var ekki fok-
helt og hann gat ekki tekið til
við ritstörf sín í Les Jardies,
af því að iðnaðarmennirnir og
verkamennirnir höfðu slæpzt
við verkið. Af hinni venjulegu
óþolinmæði sinni fór hann að
reka á eftir þeim, og áður en
síðasta fjölin hafði verið negld
á þakið, flutti hann í húsið,
þvert ofan í fyrirmæli læknis
síns, sem taldi heilsu hans hættu
búna af raka nýbyggðs húss.
Litla húsið, sem á einkenni-
legan hátt var forboði bygging-
arlistar Le Corbusiers og fylgj-
enda hans, líktist einna helzt
tómu fuglabúri. I garðinum,
sem Balzac hafði hugsað sér
sem eftirlíkingu Parísar, teygðu
dreifð aldintré naktar greinar
sínar til himins og ekkert strá
gægðist upp úr leirkenndum
jarðveginum. Enginn reikning-
ur hafði enn verið greiddur og
ekkert óx í þessum Edenslundi
nema vextirnir af veðskulda-
bréfunum. Svo skall ógæfan yf-
ir fyrir alvöru.
I ákafa sínum hafði Balzac
láðzt að fá sérfræðing til að
athuga jarðveginn, sem var
mjúk og hál leirjörð. Einn
morgun vaknaði hann við ógur-
legan skruðning og þaut út að
glugganum. Himinninn var skaf-
heiður og hvergi skýhnoðra að
sjá: það var ekki þrumugnýr,
sem hafði vakið hann, heldur
hrun hins dýra veggjar, sem
girti land hans.
Girðingarveggurinn kringum
land Balzacs var honum ómiss-
andi. Hann var tákn einangr-
unar hans frá umheiminum og
efldi þá trú hans, að hann ætti
landið, sem hann stóð á. Verka-
menn voru fengnir til að byggja
vegginn að nýju, en eftir nokkra
rigningardaga vaknaði hann aft-
ur við skruðninginn. Gljúpur
jarðvegurinn hafði sígið enn
einu sinni og veggurinn fallið.
Hann varð að þola illkvittið
skens Parísarbúa. I öllum dag-
blöðum birtust meira eða minna
sannar skrítlur um hús Balzacs.
Því var meira að segja haldið
fram, að hann hefði gleymt að
setja stiga í húsið.
Balzac einangraði sig enn
meir og hætti að bjóða fólki
heim, en árangurslaust. Forn-
vinir hans, fógetarnir og aðrir
lagasnápar, töldu ekki eftir sér
að klífa brekkuna og rýma
til í hýbýlum hans með því að
flytja á brott dýrmætustu hús-
gögnin. Hvenær sem hann fékk
tilkynningu um það frá varð-
stöð sinni, að grunsamlegur
náungi væri á ferli í nágrenn-
inu, flutti hann verðmætustu
gripi sína yfir í bústað greifa-
frúarinnar. Þegar hættan var
liðin hjá og hinn vonsvikni fó-