Úrval - 01.12.1948, Blaðsíða 68
66
ÚRVAL
Meðan hún var í menntaskóla
tókst henni að selja tímaritum
nokkrar smásögur eftir sig. En
eftir að hún hafði lokið prófi,
mistókust frekari tilraunir henn-
ar til skáldsagnagerðar. Hún
ákvað að gerast vélritunarstúlka
til að hafa ofan af fyrir sér.
Þetta voru henni sár vonbrigði,
og í öngum sínum leitaði hún
sér huggunar hjá ungum manni,
kunningja sínum, sem líka
fékkst við smásagnagerð og
naut vinsælda fyrir sögur sínar.
Skömmu eftir að hún kynntist
honum, giftust þau, en tímarit-
ið, sem hafði birt smásögur
hans, hætti að koma út, og hon-
um tókst ekki að selja sögur sín-
ar annarsstaðar. Janet krafðist
þess þá, að hann segði upp starfi
því, sem hann hafði stundað
jafnframt ritmennskunni, svo
að hann gæti betur helgað sig
ritstörfum. Hann þvertók fyrir
það, en hún sat við sinn keip,
og áður en langt var umliðið
skildu þau.
Skýringin á því, hvernig fór,
er sú, að tilfinningar Janet gagn-
vart manninum voru ekki ást,
heldur rík þörf til að fá á einn
eða annan hátt uppbót fyrir von-
brigðin út af árangurslausum
tilraunum hennar á bókmennta-
sviðinu.
Það kann sjaldan góðri lukku
að stýra, að keppa að settu
marki gegnum maka sinn með
því að knýja hann stöðugt áfram.
Slíku fólki hættir til að gera
meiri kröfur til maka síns en
hann getur uppfyllt, og afleið-
ingin verður vonbrigði og hat-
ur milli þeirra.
Fyrir konur af þessu tagi er
hjónabandið aðeins hliðargata,
sem þær fara inn á við tilraun
sína til að ná einhverju öðru
marki. Þær eru gjörólíkar þeim
konum, sem bera í brjósti heil-
brigt stolt fyrir hönd manna
sinna, án þess að nokkur ann-
arleg hugsun liggi þar á bak
við.
Hjónabandið getur ekki leyst
djúprætta, innri togstreitu í per-
sónuleikanum, en það fullnægir
auðvitað mörgum mannlegum
þörfum.
Það er svar við leit okkar að
félagsskap. Það leysir hið mikla
vandamál í sambandi við heil-
brigða fullnægingu kynhvatar-
innar. Og það fullnægir heil-
brigðri þörf mannsins til að eiga
eitthvað, þörf, sem rík er í öll-
um mönnum.