Úrval - 01.12.1948, Blaðsíða 38

I*að er skoðun margra næringarefna-
fræðinga, að fræðigrein þeirra sé
sorglega skammt á veg komin.
Það sem við vitum um matarœði.
Grein úr ,,The American Mercury",
eftir James og Peta Fuller.
A llur áróðurinn um jafnvægi
mataræði, vítamín, amínó-
sýrur, „hinar sjö grundvallar-
fæðutegundir“ og „dulið hung-
ur“ getur ekki leynt þeim ein-
falda sannleika, að við vitum
skelfilega lítið um næringarþörf
mannsins. Það er nóg vitað um
fæðuþörf tilraunadýra til þess
að við getum framleitt úrvals-
rottur hvenær sem við kjósum.
En öðru máli gegnir um menn-
ina. Það veldur mataræðissér-
fræðingum og matvælaframleið-
endum miklum erfiðleikum, að
stöðugt eru að berast nýjar (og
oft mótsagnarkenndar) upplýs-
ingar frá rannsóknarstofum
næringarfræðinnar, sem koll-
varpa ýmsum af þeim kenning-
um um mataræði og næringu, er
áður voru taldar góðar og gild-
ar.
Flestir næringarefnafræðing-
ar munu viðurkenna, að vísinda-
grein þeirra sé mjög skammt á
veg komin. „Fáir gera sér grein
fyrir, hve þekking okkar er
takmörkuð,“ segir Charles G.
King, kunnur næringarefnafræð-
ingur. „Við vitum til dæmis ekki
enn, hvaða frumefni og efna-
sambönd mannslíkaminn þarfn-
ast til þess að ná þroska og
halda heilbrigði.“
Hin óæðri dýr virðast ekki
hafa nein slík vandamál við að
glíma. Við læknadeild John
Hopkins háskólans í Bandaríkj-
unum lét dr. Curtis P. Richter
tilraunarottur sínar velja sjálf-
ar mat sinn úr miklu og fjöl-
breyttu forðabúri. Árangurinn
varð eftirtektarverður. Ötrufl-
aðar af kenningum, smekkvenj-
um, gervibragðefnum og lykt-
arefnum völdu þær sér þær
fæðutegundir, sem bezt full-
nægðu næringarþörf þeirra (frá
sjónarmiði næringarefnafræð-
innar). Þær uxu eins ört og
rottur, sem aldar voru á vísinda-
lega samsettri fæðu, þær voru
hraustar og heilbrigðar, þær