Úrval - 01.12.1948, Blaðsíða 65
I>að er trú margra, að hjónabantlið
geti bætt ýmsa bresti í
fari manna.
Bœtir hjónabandið mannlega bresti?
Grein úr „Verden IDAG“,
eftir John F. Oliven, læltni.
PORELDRAR Betu voru
■*" áhyggjufullir hennar vegna.
Hún var 24 ára, lagleg og vel
gefin, en hún hneigðist til þung-
lyndis. Það setti að henni öðru
hverju, mánaðartíma í einu, en
hvarf á milli. Enginn hafði get-
að fundið nokkra skýringu á
þessu.
Að lokum komust foreldrar
hennar á þá skoðun, að þetta
myndi lagast ef hún giftist.
„Hún þarf að eignast heimili
til að sjá um,“ sagði faðir henn-
ar. „Þá gleymir hún þunglynd-
inu og verður frísk.“
Að lokum fundu þau manns-
efni handa Betu. Hann hét
Clem, dugnaðarmaður, sem tal-
ið var að ætti framtíð fyrir
sér. Clem hafði sótzt eftir að
vera með Betu um alllangt skeið,
og Betu fannst hann vera rétti
maðurinn fyrir sig.
„Mér þykir í raun og veru
vænt um hann,“ hugsaði hún,
„og þunglyndisköstin hljóta að
hverfa, ef ég giftist honum. Mér
finnst ég þegar vera orðin ný
og betri manneskja.“
Þau giftust, en þunglyndis-
köst Betu hurfu ekki. Þau höfðu
vitanlega óheppileg áhrif á sam-
búðina, og foreldrar Betu skelltu
allri skuldinni á Clem.
Sem betur fór var Clem skyn-
samur maður, og honum þótti
innilega vænt um konuna sína.
Hann fór með hana til tauga-
læknis, sem tókst eftir langan
tíma að lækna hana af þung-
lyndinu, og síðan hefur hjóna-
band þeirra Betu og Clem verið
hamingjusamt.
í þessu tilfelli fór allt vel, en
það er því miður aðeins und-
antekningin, sem staðfestir regl-
una. Á hverjum degi er stofn-
að til hjónabanda á líkum for-
sendum, en það kemur sjaldan
fyrir, að erfiðleikarnir leysist
jafnfarsællega og hjá Betu og