Úrval - 01.12.1948, Blaðsíða 127

ÖRVÆNTING ELSKHUGANS
125
fyrir því, að allar láta þær taka
hann. ítalinn hafði nú stolið
fjölmörgum og allt gekk eins og
í sögu þegar frúin, sem hafði
farið sparlega með náðargjafir
sínar, hrópar upp, „maðurinn
minn!“
Og í sannleika, herrann var
rétt í þessu að koma frá að leika
tennis við konunginn, og mynd-
höggvarinn varð að hafa sig á
braut, en ekki þó án þess að fá
fyrst heitt augnaráð frúarinnar,
sem hafði orðið fyrir ónæði mitt
í ánægju sinni. Þetta var nú
allur sá skammtur og skerfur
af ánægju, sem honum hlotn-
aðist í mánuð samfleytt, því
ávallt er hann stóð á barmi
gleðinnar, kom fyrrnefndur
eiginmaður, og hann kom ávallt
rétt á augnabliki því, sem konur
nota til að reifa í neitum
sina — litlar olíuslettur sem fá
ástarbrímann til að blossa enn
heitar. Og þegar myndhöggv-
arinn tók til að hefja beinar
pilsaðgerðir strax og hann kom,
til þess að fullnaðarsigur mætti
vinnast áður en eiginmaðurinn
birtist, — en honum var að
sjálfsögðu nokkur hagnaður að
þessum sífelldum truflunum, —
þá upphóf hin fríða frú, sem
sá þrána loga í augum mynd-
höggvara síns, endalaust
nagg og þrætur: fyrst þóttist
hún vera afbrýðisöm, til að
spotta ástina. Þá mildaði hún
reiði þess litla með blautum
kossi, hélt síðan uppi eintali og
gaf linnulausar yfirlýsingar um
að elskhugi sinn yrði að vera
góður, hlýðinn henni, annars
myndi hann ekki öðlast hana
með lífi og sál; að hún væri
hugaðri og þrekmeiri og fórnaði
meiru, þar sem hún elskaði
heitar, og tillögum hans svaraði
hún með því að hrópa ,,Þögn,
herra minn!“ með drottningar-
fasi, og á stundum átti hún til
að setja upp reiðisvip er hún
var að svara ásökunum Capp-
ara: ,,Ef þú ert ekki eins og ég
vil, þá mun ég ekki elska þig
lengur.“
Þegar það var um seinan,
skildist veslings Italanum, að
þetta var ekki göfug ást af
þeirri tegund, sem er óspör á
gleðigjafir sínar, en gætir þeirra
ekki eins og nirfillinn maura
sinna. Að frú þessi naut þess
að láta hann stökkva fram og
aftur utan girðingar og hafa
þannig öll ráð í sinni hendi, ef
honum væri einungis ekki
hleypt inn í víngarð ástarinnar.
Við þetta fylltist Cappara nógu