Úrval - 01.12.1948, Blaðsíða 17

GJAFIR VITRINGANNA
15
ljómandi fallega gjöf handa
þér.“
„Þú hefur klippt af þér
hárið ?“ spurði Jim með erfiðis-
munum, eins og hann væri ekki
enn búinn að gera sér grein
fyrir hinu sanna, þrátt fyrir
mikið andlegt erfiði.
„Klippt það og selt það,“
sagði Ella. „Þykir þér ekki eins
vænt um mig fyrir því? Ég er
sú sama þó ég hafi ekki hárið,
er það ekki?“
Jim horfði skrítilega í kring-
um sig í herberginu.
„Þú segir að hárið á þér sé
farið?“ sagði hann og svipur
hans var eins og á fávita.
„Þú þarft ekki að gá að því,“
sagði Ella. „Það er selt, eins og
ég sagði þér ■— selt og farið líka.
Það er aðfangadagskvöld jóla,
Jim. Vertu góður við mig, það
fór þín vegna. Það getur verið,
að hárin á höfðinu á mér hafi
verið talin,“ hélt hún áfram og
það kom skyndilega alvörugefin
blíða í röddina, „en enginn gæti
nokkurn tíma tölum talið ást
mína til þín. Á ég að setja
kjötið á pönnuna, Jim?“
Það var eins og Jim vaknaði
skyndilega af dvala. Hann tók
Ellu í faðm sér. Og nú skulum
við í næstu tíu sekúndur sýna
þá nærgætni að beina athygl-
inni í aðra átt, að einhverjum
ómerkilegum hlut. Átta dalir
á viku eða miljón á ári —
hver er munurinn? Stærðfræð-
ingur eða vitringur mundi gefa
rangt svar. Vitringarnir komu
með dýrmætar gjafir, en svarið
var ekki að finna meðal þeirra.
Þessi óljósa fullyrðing mun
verða upplýst síðar.
Jim tók pakka upp úr frakka-
vasanum og fleygði honum á
borðið.
„Misskildu mig ekki, Ella,“
sagði hann. „Ég held mér þyki
alltaf jafnvænt um stúlkuna
mína, hvort hún er klippt eða
óklippt og hvernig sem hún
greiðir sér. En ef þú vilt taka
utan af þessum pakka, muntu
sjá, af hverju ég varð svona
skrítinn áðan.“
Hún leysti bandið með liprum,
hvítum fingrum og reif pappír-
inn utan af. Og svo hrópaði hún
upp yfir sig af hrifningu; en
ó! á samri stundu urðu sorg-
leg umskipti og kveinstafir og
konutár kölluðu á ýtrustu getu
húsbóndans til huggunar.
Því að þarna lágu kambarnir,
sem Ella hafði um langan tíma
dáðst að í búðarglugga í Breið-
stræti. Undurfallegir kambar,