Úrval - 01.12.1948, Blaðsíða 116

114
ÚRVAL
engum af öllum hug nema dótt-
ur sinni. Jafnvel árin, sem þau
Balzac bjuggu saman eins og
hjón, var hann aldrei nánasti
trúnaðarvinur hennar. Dóttir
hennar ein átti trúnað hennar,
en Balzac var alltaf eins og ó-
boðinn gestur, sem aldrei fékk
að rjúfa innstu vé sálar hennar.
Hún var heldur ekki eins laus
og liðug og Balzac gerði sér í
hugarlund, því að við dauða
eiginmanns síns tóku ættingjar
hennar og venslafólk að hafa
sig í frammi. Þetta skyldfólk
hennar vissi vel um kunnings-
skap hennar við Balzac, og það
var ákveðið í því að láta ekki
Wierzchownia-jarðeignina og
milljónirnar, sem hún hafði erft,
falla í hendur ævintýramanni,
frönskum rithöfundi, sem hefði
unnið hug ekkjunnar með blíð-
mælgi. Einn af ættingjum frú
de Hanska fór í mál út af erfða-
skránni, en samkvæmt henni
hafði hún átt eignir búsins að
hálfu á móti manni sínum.
Dómurinn féll málshöfðanda í
vil, og frú de Hanska varð að
fara til Pétursborgar til þess að
áfrýja málinu til hæstaréttar
og leggja bænarskjal fyrir
keisarann.
En Balzac var ekki alveg á
því að sætta sig við synjun.
Vikulega, næstum daglega, sendi
hann henni áköf bænarbréf, þar
sem hann hét henni ævarandi
tryggð og jós yfir hana ástar-
orðum.
Tíminn leið og Balzac linnti
ekki bréfaskriftunum. Loks um
mitt sumar 1843, fékk hann bréf
frá henni, þar sem hún féllst á
að þau hittust.
Nákvæmlega áratug eftir
fyrsta fund þeirra, í júlímánuði
1843, kom hann til Pétursborg-
ar og hélt rakleitt til Kutaisov-
hallarinnar, þar sem frú de Han-
ska dvaldi. Það var næsta tákn-
rænt, að höllin stóð við stræti,
sem hét Grande Millione.
Það hljóta að hafa verið ein-
kennilegir endurfundir, þegar
Balzac og frú de Hanska hitt-
ust eftir átta ára aðskilnað í
skrautsal Kutaisovhallarinnar.
Hann hafði lítið breytzt. Hann
var orðinn dálítið feitlagnari og
rétt byrjaður að hærast, en
framkoma hans var jafn áköf
og þróttmikil og fyrr. En átta
ár eru langur tími í lífi konu.
Jafnvel á smámyndinni, sem Daf-
finger hafði málað af henni í
Vín, og áreiðanlega átti ekki að
draga úr fríðleik hennar, var
hún orðin frúarleg. Ef trúa má
bréfum Balzacs, fannst honum
hún vera yngri og fegurri en
nokkru sinni, enda þótt hún
hefði alið sjö börn, og hann bað
hana að giftast sér. En hún tók
dræmt í þá málaleitun. Svo virð-
ist sem hún hafi ekki neitað
honum algerlega, en talið gift-
ingu fráleita, meðan dóttir henn-
ar væri ógefin.
Hann kom aftur til Parísar
í nóvember og dembdi sér þeg-