Úrval - 01.07.1954, Síða 85

VIÐ NÆGTARBORÐ SÁMS FRÆNDA
83
fréttamiðstöðvar o.s.frv. Það
hefði ekki verið Parísarbúum
líkt, ef þeir hefðu ekki borið sig
eftir björginni. Húseigendum
var kunnugt um laun amerískra
starfsmanna og vissu hvað þeir
máttu leyfa sér þegar þeir áttu
í hlut. Eftir þriggja vikna leit
fundum við íbúð í Passy, norðan
við Signu, andspænis Eiffel-
turninum. Það var í fjölbýlis-
húsi í fögru umhverfi. Ibúðin
var búin öllum hugsanlegum
þægindum, baðherbergin voru
þrjú, eitt með hverju svefnher-
bergi. Húsgögnin voru í Lúðvíks
XVI stíl og út um stóran fransk-
an glugga, var útsýni yfir alla
borgina. Eg skrifaði undir leigu-
samninginn á staðnum, leigan
var 85000 frankar (tæpar 4000
kr.) á mánuði. Ibúðinni fylgdu,
fyrir 12000 franka í viðbót,
hjónin Marie og Henri, og af því
að Iris hafði komið með okkur
frá Kaupmannahöfn, höfðum
við nú þriggja manna þjónustu-
lið.
Vegna hins nýja starfs míns
hjá ECA varð ég oft að fara í
ferðalög til annarra landa. Eina
vikuna var ég í Aþenu, aðra í
Róm, þriðju í Berlín eða Brússel
o.s.frv. Allsstaðar þar sem ég
kom, hitti ég fólk, sem ég þekkti
að heiman. Flestir voru blaða-
menn, sem gerzt höfðu starfs-
menn Bandaríkjastjórnar í
Evrópu. Á meginlandi Evrópu
höfðu þeir fundið þá paradís,
sem þeim hafði ekki hlotnazt í
blaðamannsstarfinu heima. Fáir
neituðu því, að þeim hefði
„aldrei liðið svona vel“. Nærri
undantekningarlaust vonuðuþeir
ákaft, að þessi dýrð tæki aldrei
enda.
En viðhorf okkar hjónanna
breyttist smám saman. Þegar
við höfðum verið tvö og hálft
ár í Evrópu var ljóminn farinn
af þessu forréttindalífi. Það sem
byrjað hafði sem nytsamt ævin-
týri, var nú tekið að ónáða sam-
vizku okkar. Allan þennan tíma
höfðum við kóngalaun og dekr-
að var við okkur á alla lund. Að
lokum var samvizkan orðin svo
óþæg, að við ákváðum að létta
svolítið byrðina á skattþegnun-
um og halda heim.
Ég bað um að vera fluttur til
Washington og við fórum þang-
að í október 1951. Ég aðstoðaði
við að endurskipuleggja upplýs-
ingadeildina og sagði síðan upp
starfinu. Hinni löngu setu við
nægtaborð Sáms frænda var
lokið.
Það er ekkert launungamál,
að við efnuðumst vel erlendis.
Arið 1949 mundum við hafa
hugsað okkur um tvisvar áður
en við keyptum nýtt gullfiska-
ker. Nú höfðum við reiðufé til
að festa kaup á húsi og Karólína
hafði komið heim með nægi-
legan ránsfeng til að búa það
húsgögnum. Sámur frændi gaf
okkur gjöf að skilnaði — gildan
sjóð fyrir ónotað orlof.
Þetta var fyrir rúmu ári. Okk-
ur hefur ekki reynzt eins erfitt