Úrval - 01.07.1954, Blaðsíða 84

82
■Crval
ur. Til þess hafði ég 10 manna
starfslið, sjö þeirra Dani, sem
allir voru ágætir starfsmenn.
Fyrsta árið höfðum við úr að
spila 250.000 dollurum (4,2
milljónum kr.) og í krafti þeirra
komum við málflutningi okkar
að næstum allsstaðar þar sem
opinber fréttaþjónusta var rek-
in. Vinnutíminn var langur —
fimm og oft sex dagar í viku.
I fyrstu var ég undrandi yfir
seinaganginum í viðskiptum í
Danmörku. Eitt fyrsta verk
mitt var að koma upp Marshall-
áætlunardeild í hinni árlegu
landbúnaðarsýningu í Kaup-
mannahöfn. Eg hringdi til rit-
ara sýningarnefndarinnar,
kynnti mig og bað um viðtal.
Hann var hinn alúðlegasti og
bauð mér að borða með sér há-
degisverð. Við fórum í veitinga-
salinn í Tívoli og vorum varla
setztir þegar þjónninn kom með
nokkrar bjórflöskur og heil-
flösku af ákavíti. Gestgjafi
minn bað um vindla og hellti í
glösin. ,,Skál fyrir Marshallá-
ætluninni,“ sagði hann.
„Skál fyrir Danmörku," sagði
ég. Við skáluðum í ákavíti og
supum bjór á eftir.
„Hvernig kunnið þér við yður
hérna?“ spurði hann.
„Ég á engin orð til,“ sagði ég.
Hrifning mín virtist falla hon-
um vel í geð.
Þegar við höfðum skálað
nokkrum sinnum, borðað góðan
mat og reikt tvo vindla, leit
gestgjafi minn allt í einu á úrið
sitt og bað um reikninginn. —
Hann var fullur afsökunar. „Eg
verð að fara aftur á skrifstof-
una. Viljið þér borða með mér
hádegisverð í næstu viku svo við
getum rætt sýninguna yðar nán-
ar ?“
Þetta var um miðjan apríl.
Áður en sýningin var opnuð 30.
júní hafði ég borðað margar
máltíðir með vini mínum. Og að
lokum fór allt vel, eins og vinur
minn hafði alltaf sagt.
Meðan ég sinnti störfum mín-
um var Karólína önnum kafin á
öðrum vígstöðvum. Heima hafði
hún verið bundin inyrkranna á
milli við bústörf og hirðingu
barnsins. Nú fór dagurinn í
tungumálanám, bílferðir út í
sveit og kaffiboð. I frístundum
sínum snuðraði hún í fornverzl-
unum í leit að fögrum, gömlum
munum.
1 október 1950, þegar við
höfðum verið hálft annað ár í
Danmörku, var ég fluttur til að-
albækistöðva upplýsingadeildar-
innar í París. Þeirri breytingu
fylgdi veruleg launahækkun, og
hækkun á uppbótum, sennilega
af því að Paris var dýrasta
borgin á meginlandinu. Heildar-
laun mín urðu 14.200 dollarar
(240.000 kr.).
I París varð naumast þverfót-
að fyrir Ameríkumönnum. Það
var ekki aðeins, að sendiráðið
og ECA hefðu nokkur þúsund
manns á sinni könnu, heldur
mátti sjá við allar götur ame-
rískar auglýsingaskrifstofur,