Úrval - 01.07.1954, Qupperneq 98

96
ÚRVAL
úr töskunni og kom honum fyr-
ir í kommóðunni, fór í vinnu-
fötin og settist við ritvélina.
Það var undursamlega friðsælt
og kyrrt þarna uppi, og vitund-
in um að ég væri ekki heima
og að enginn myndi hringja til
mín eða berja að dyrum, hafði
ákaflega róandi áhrif á mig.
Ég vann af kappi og áður en
ég vissi af var klukkan orðin
eitt.
Bjallan hringdi til þess að
gefa til kynna að hádegisverð-
urinn væri tilbúinn. Eg fór
fram á stigapallinn, lét körf-
una síga og beið síðan eftir
merkinu: „Maturinn er í körf-
unni; dragðu hana upp!“
Fáeinum mínútum seinna var
hringt fimm sinnum, en mér
gafst ekki tími til að rísa upp
úr stólnum og fara fram, því
að Hertogafrúin birtist í dyr-
unum með bakka.
,,Eg færði þér hann,“ sagði
hún. „Hún heldur að ég sé í
baði. Hún syngur eins og þröst-
ur og þú hímir hérna uppi al-
einn.“
Meðan ég var að borða, sagði
hún mér frá öllu sem skeð
hafði meðan ég var fjarver-
andi.
„Þú mátt ekki láta neinn
vita að ég kom,“ sagði hún að
lokum. „Sendu diskana niður í
körfunni. Eg kem aftur seinna,
þegar öllu er óhætt.“
Ég þakkaði henni fyrir að
muna eftir mér. Klukkan tvö
tók ég aftur til starfa og var
nýbyrjaður þegar Albertino
opnaði dyrnar.
„Þær eru báðar farnar út,“
sagði hann. „Ég kem hérna
með kaffibolla handa þér. Ég
vona að þér þyki það gott.“
Kaffið var ágætt, og meðan
ég var að drekka það sagði
Albertino mér frá öllu sem kom-
ið hafði fyrir á neðri hæðun-
um.
Svo fór ég að skrifa og leit
ekki upp í næstu þrjá stundar-
fjórðunga að minnsta kosti.
Þá heyrði ég einhvern hávaða
og sá að Magherita stóð í dyra-
gættinni. „Börnin eru úti að
leika sér,“ sagði hún. „Þess-
vegna datt mér í hug að færa
þér tebolla.“
Ég þakkaði henni hugulsem-
ina, og meðan ég var að drekka
teið, sagði hún mér frá því
sem skeð hafði um daginn.
„Ég verð að viðurkenna að
mér leiðist að vera ein í svona
stóru húsi,“ andvarpaði hún.
„Þú hefur börnin hjá þér,“
svaraði ég.
„Veslingarnir," sagði hún og
hristi höfuðið. „Eg kenni í
brjósti um þau. Þau hafa ver-
ið eins og munaðarleysingjar
síðan þú fórst.“
„Hvernig er veðrið þarna
niðri,“ spurði ég hnugginn.
„Rigning og rosi,“ svaraði
hún. „Það er allt annað veður
hérna uppi.“
Svo flýtti hún sér niður til
þess að verða á undan börnun-
um.