Úrval - 01.07.1954, Blaðsíða 61

AUSTRIÐ OG VESTRIÐ 1 AUGUM HVORS ANNARS
59
skylduna og hreinsuðu salernin,
átu allt. Hún hafði heldur engar
áhyggjur af trúarbrögðum
þeirra, af því að föðurbróðir
minn fullvissaði hana um, að
þeir væru trúlausir að heita
mætti. En á siðum þeirra hafði
hún megnustu óbeit, einkum
þeim sið þeirra að borða sam-
an. Á heimili hennar borðaði
hver út af fyrir sig. Sú tilhugs-
un, að Englendingar gætu setið
og horft hver á annan troða upp
í sig mat, tyggja og kingja, var
svo ótrúleg, að hún kom henni
til að efast um, að nokkuð það
væri til, sem maðurinn gæti ekki
fengið sig til að gera.
Með hliðsjón af öllu þessu var
friðarfórn ömmu minnar tals-
verður sigur fyrir mömmu.
Leiðin var nú opin fyrir mig til
að heimsækja gömlu konuna.
Eg hafði beðið í þrjár vikur.
Leiðin frá húsinu okkar til
óðalssetursins var of löng til
þess að ég gæti gengið hana í
hitabeltissólinni. Ég fór því í
burðarstól með skyggni yfir.
Stóllinn hékk á langri stöng og
báru hana fjórir menn á öxlun-
um.
Óðalssetrið var stórt og
skuggasælt. Fallegar kistur með
látúnsböndum, olíulampar og
hvílur voru einu húsgögnin. —
Ekki var annað til að sitja á
en gólfið. Ömrnu fannst dóna-
legt og oflátungslegt að nota
stóla. Ekki voru heldur nein
borð. Ef nokkrum í húsi ömmu
minnar dytti í hug að borða
öðruvísi en af fersku banana-
laufi, mundi næst máltíð verða
borin fyrir hann í eldhúsinu, þar
sem þjónustufólkinu er leyft að
borða eins og því sýnist.
Amma tók venjulega á móti
mér sitjandi hjá fallegri kistu
í dyngju sinni. Hún var ógleym-
anleg hverjum er sá hana. Hún
hafði stór, svört augu, mikið,
snjóhvítt hár, varir hennar voru
jafn blómlegar og fagurlega
bogadregnar og á 18 ára stúlku,
og hörund hennar á herðum og
brjósti slétt og mjúkt. Hún tók
sjaldan á móti fólki, sem ekki
var af jafnháum stigum og hún
sjálf, og hún tók formlega á
móti því: þ. e. nakin niður fyrir
brjóst. En jafnvel í hennar tíð
voru konur farnar að gerast
hirðulausar um þennan sið. Að
áliti ömmu minnar voru giftar
konur, sem klæddust blússu eða
sari, ósiðlegar. Kona, sem hjúp-
aði líkama sinn fyrir ofan mitti,
hlaut að hafa eitthvað ósiðlegt
í huga.
Þó að amma liti niður á Eng-
lendinga, átti hún ýmislegt sam-
eiginlegt með þeim. Reið-
mennska var þjóðarstolt hennar
eins og þeirra. Ætt okkar tald-
ist til hinna tignu Nayara, sem
eru jafngamlir og saga Ind-
lands. Á þeim tímum, þegar
Malabar laut stjórn konunga,
höfðu forfeður mínir öðru hvoru
tekið sér fyrir hendur að gera
þá höfðinu styttri og velja sér
nýjan konung. Segja má, að
þetta hafi verið hið eina lýð-